Του Τάσου Δαφνομήλη-Συνθετική Συμβουλευτική
Τουλάχιστον δύο με τρεις φορές την βδομάδα ακούω τη λέξη «θάνατος» ή «πέθανε», πιο συχνά ακούω τη σκέψη: «φοβάμαι τον θάνατο» η οποία παραλλάσσεται με κάποιες σκεπτομορφές όπως «φοβάμαι να ζήσω».
Ας παρομοιάσουμε το ταξίδι της ζωής με μία γραμμή. Όπως γνωρίζουμε το κάθε ταξίδι έχει μία αρχή και ένα τέλος το οποίο πολύ πιθανόν να είναι και ο προορισμός του ταξιδιού. Το ταξίδι της ζωής κλείνει με το θάνατο, άλλωστε δεν είναι τυχαίο που συχνά παρομοιάζεται αυτό το ταξίδι με έναν κύκλο, τον κύκλο της ζωής. Όσο ταξιδεύουμε βρισκόμαστε στην «γραμμή», την περπατάμε… σε κάθε βηματισμό βιώνουμε και κάτι διαφορετικό αφήνοντας κάτι πίσω μας. Καθώς επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι παρών σε κάθε του βήμα του δίνουμε την άδεια να απολαύσει το ταξίδι. Όσο το απολαμβάνει δεν τον απασχολεί ο θάνατος παρά μόνο η κίνηση. Ο θάνατος είναι μία κατάσταση στην οποία όταν έρθει δεν θα είμαστε παρόντες και όσο είμαστε παρόντες δεν έρχεται.
Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να διευκρινίσω τι εννοώ καθώς αναφέρω την λέξη «παρών». Είμαι παρών σημαίνει ότι επιτρέπω στον εαυτό μου να έχω επίγνωση του εαυτού όπως και του περιβάλλοντος στο οποίο είμαι. Για παράδειγμα ας φανταστούμε δύο άτομα που κουβεντιάζουν, ο ένας είναι χαρούμενος (Α) και ο άλλος λυπημένος (Β). Ο (β) μοιράζεται τη λύπη του με τον (α) καθώς του λέει πως νοιώθει που η σύντροφός του είναι μακριά. Εκείνη τη στιγμή ο (β) σκέφτεται την σύντροφό του και λυπάται που δεν είναι μαζί του εκείνη τη στιγμή… νοιώθει ότι κάτι λείπει από εκείνη τη στιγμή, αισθάνεται ένα κενό ότι κάτι λείπει από τον ίδιο. Στην πραγματικότητα δεν του λείπει τίποτα παρά μόνο η γνώση ότι η ματαίωση της ανάγκης είναι αυτή που φέρνει το συναίσθημα της λύπης. Η σκέψη με άλλα λόγια. Όταν σκεφτόμαστε χάνουμε την επαφή μας με την παρούσα στιγμή καθώς γλιστράμε είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Αντίθετα, η χαρά δηλώνει την απουσία του νου και αφουγκράζεται τις αισθήσεις καθώς η ροή της πληρότητας διανέμεται σε όλο το σώμα.
Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να μείνουν σιωπηλοί, μόνοι με τον εαυτό τους, φοβούνται να γευτούν τον καρπό που θα τους φέρει η επαφή αυτή. Όταν μένουμε με τον εαυτό μας είναι πολύ πιθανόν να ακούμε τις σκέψεις μας, να ταυτιζόμαστε με αυτές, να μας γεννιούνται ανάγκες. Ίσως να μην τον γνωρίζουμε καθόλου τον εαυτό μας και να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα απολύτως παρά μόνο να δώσουμε χώρο και χρόνο στην σχέση αυτή. Οι σκέψεις στην αρχή θα κάνουν θόρυβο, ίσως να φέρουν και κάποια ένταση… όσο βέβαια καταλαγιάζουν οι σκέψεις τόσο η ηρεμία φλερτάρει μαζί μας. Ακολουθεί η σιωπή, δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο οι ανάγκες του σώματος μας. Σε αυτό το σημείο έχει ενδιαφέρον να δεχτούμε την πρόκληση και το κάλεσμα να ακούσουμε τον εαυτό μας.
Αντέχουμε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας ή καλύτερα αντέχουμε τον εαυτό μας;
Η συγκομιδή όπως και απάντηση, θα είναι ισάξια της επαφής που θα δημιουργήσουμε.
Πολλοί άνθρωποι έχουν συνδέσει τη ζωή με το θόρυβο και τη σιωπή με το θάνατο. Το ένα δε σηματοδοτεί το άλλο, το μόνο σίγουρο είναι και οι δύο πτυχές διαμορφώνουν τον εαυτό. Στην πρώτη θέση είναι δύσκολο να ακούσεις τον εαυτό σου λόγο θορύβου και στη δεύτερη ακούς αποκλειστικά τον εαυτό σου.
Θεωρώ ότι για να είναι γόνιμη η επαφή με τον εαυτό μας είναι απαραίτητη η λαχτάρα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Βιογραφικό Τάσου Δαφνομήλη
Η ανάγκη μου να κατανοήσω την ανθρώπινη φύση σε συνδυασμό με την εμπειρία μου ως συμβουλευόμενος με ώθησε να σπουδάσω Συνθετική Συμβουλευτική όπως και να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Συνθετική Ψυχοθεραπεία.Ωστόσο, καθώς η ψυχολογία είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη επιστήμη, φροντίζω διαρκώς για την επαγγελματική μου μετεκπαίδευση, παρακολουθώ τις σύγχρονες εξελίξεις και αναπτύσσω τους τρόπους αυτούς.
Έχω συνεργαστεί με το δήμο Παλλήνης ως συντονιστής ομάδας ηλικιωμένων,είμαι εθελοντής ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας στο δίκτυο “ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ” καθώς επίσης είμαι και τακτικό μέλος στην ελληνική εταιρεία ανθρωπιστικής συνθετικής θεραπευτικής συμβουλευτικής και ψυχοθεραπείας.
