Όσοι έχουν βιώσει παιδική κακοποίηση συχνά παλεύουν με περίπλοκα συναισθήματα, συμπεριλαμβανομένων της ενοχής και της ντροπής, ειδικά όσον αφορά τους τρόπους με τους οποίους αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια και μετά τις τραυματικές τους εμπειρίες. Ως αποτέλεσμα, είναι σύνηθες για τους επιζώντες να αγωνίζονται για τη συγχώρεση του εαυτού τους για τρόπους με τους οποίους ενήργησαν στη μέση της επιβίωσης, καθώς πολλές συμπεριφορές που αναπτύσσονται σε καταχρηστικά περιβάλλοντα μπορούν να οδηγήσουν σε μη υγιή πρότυπα αργότερα στη ζωή.

Η κατανόηση του πώς και γιατί αναπτύξαν αυτούς τους μηχανισμούς αντιμετώπισης, ακόμη και όταν είναι δυσλειτουργικοί, είναι σημαντικό για την ανάπτυξη της συμπόνιας και της αυτοσυγχώρεσης. Η επιβίωση σε ένα καταχρηστικό περιβάλλον συχνά απαιτεί την ανάπτυξη μηχανισμών αντιμετώπισης που, αν και είναι αποτελεσματικοί επί του παρόντος, δεν  εξυπηρετούν καλά μακροπρόθεσμα. Αυτά μπορεί να περιλαμβάνουν συναισθηματική απόσπαση, επιθετικότητα, αυτοθεραπεία και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, μεταξύ άλλων. Για παράδειγμα, ένα παιδί που μαθαίνει να αποκρούει τον συναισθηματικό πόνο με το να μουδιάζει τα συναισθήματά του και να αποσπάται μπορεί να μεταφέρει αυτή τη στρατηγική αντιμετώπισης στην ενηλικίωση. Ενώ ήταν μια απαραίτητη απάντηση στο τραύμα και πιθανότατα τους επέτρεψε να επιβιώσουν από το καταχρηστικό περιβάλλον τους, αυτή η συμπεριφορά μπορεί αργότερα να εκδηλωθεί ως δυσκολίες στις σχέσεις, κατάχρηση ουσιών ή αδυναμία εμπιστοσύνης.

Καθώς τα άτομα αρχίζουν να επεξεργάζονται το παρελθόν τους, μπορεί να αντιμετωπίσουν αισθήματα ντροπής σχετικά με τις στρατηγικές επιβίωσής τους. Πολλοί εσωτερικεύουν την πεποίθηση ότι οι ενέργειές τους – είτε λένε ψέματα, είτε αυτοθεραπεύονται, αποσύρονται ή ενεργούν έξω – αντανακλούν τον χαρακτήρα τους, αντί να τις αναγνωρίζουν ως προσαρμοστικές αντιδράσεις στο τραύμα.

Είναι σημαντικό να μπορέσουν να αναγνωρίσουν ότι οι ενέργειες που έγιναν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου τραύματος ήταν στρατηγικές επιβίωσης. Δεν ήταν επιλογές που έγιναν από ένα μέρος κακίας, αλλά μάλλον απαντήσεις για να βοηθήσουν να επιβιώσουν από αυτή την εμπειρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συμπεριφορές ήταν συγχωρεμένες ή ότι δίνεται δωρεάν άδεια για οποιονδήποτε πόνο έχουν προκαλέσει στους άλλους, μόνο ότι πρέπει να τις δούν μέσα από ένα πλαίσιο που ενημερώθηκε για το τραύμα για να κατανοήσουν πλήρως τον σκοπό που υπηρέτησαν. Αυτό βοηθά να ανοίξει ο δρόμος για την αναγνώριση του αδικήματος και την επιθυμία για ανάπτυξη να πάει καλύτερα.

Τρόποι αντιμετώπισης

1. Ξεκινήστε επαναπλαισιώνοντας την αφήγηση: Η επαναδιατύπωση της αφήγησης γύρω από συμπεριφορές του παρελθόντος είναι ένα κρίσιμο βήμα στο ταξίδι σας για συγχώρεση του εαυτού σας. Οι ψυχοθεραπευτές συνήθως προτρέπουν τα άτομα να ξεκινήσουν αναγνωρίζοντας τη δύναμή τους και την ανθεκτικότητά τους για να επιβιώσουν. Αντί να εστιάζουν αποκλειστικά στις επιβλαβείς συμπεριφορές, όπως η αυτοθεραπεία με φαγητό ή αλκοόλ, θα πρέπει να ξεκινήσουν με την αναγνώριση της επινοητικότητάς τους στην εύρεση τρόπου επιβίωσης στο περιβάλλον τους. Εκτός πλαισίου, η συμπεριφορά φαίνεται επιβλαβής, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα παράδειγμα της ικανότητάς σας να αντέχετε και να προσαρμόζεστε. Η αναπλαισίωση μπορεί να βοηθήσει να τεθούν οι βάσεις για αυτοσυγχώρεση.

2. Μαθαίνοντας να αγαπάτε τον εαυτό σας: Η καλλιέργεια της αγάπης για τον εαυτό σας είναι απαραίτητη για όσους επιζούν στο δρόμο προς τη συγχώρεση. Αυτό περιλαμβάνει τη μεταχείριση του εαυτού με καλοσύνη και συμπόνια, αντί για κρίση. Οι επιζώντες μπορούν να ξεκινήσουν αναγνωρίζοντας την αξία τους, ανεξάρτητα από το παρελθόν τους. Η ενασχόληση με δραστηριότητες αυτοεξυπηρέτησης – είτε πρόκειται για χόμπι, σωματική άσκηση ή απλά αφιέρωμα χρόνου για χαλάρωση – μπορεί επίσης να ενισχύσει τη βαθύτερη εκτίμηση για τον εαυτό του. Αγκαλιάζοντας την αγάπη για τον εαυτό τους, οι επιζώντες δημιουργούν ένα υποστηρικτικό εσωτερικό περιβάλλον που διευκολύνει τη θεραπεία και ανοίγει την πόρτα στη συγχώρεση.

3. Βάλτε τα δυνατά σας τώρα που ξέρετε καλύτερα: Αυτό μπορεί να μοιάζει με το να φέρεστε καλύτερα στο σώμα σας, όπως να δίνετε προτεραιότητα στη νηφαλιότητα και να εργάζεστε για την υποστήριξη της ψυχικής σας υγείας. Μπορεί επίσης να μοιάζει σαν να είναι προτεραιότητα να φέρεσαι στους άλλους με σεβασμό και ευγένεια. Δεν μπορούμε να πάμε πίσω και να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να προχωρήσουμε με γνώση και κατανόηση.

Θυμηθείτε, το να συγχωρείτε τον εαυτό σας δεν είναι προορισμός, αλλά μια διαδικασία που αξίζει χρόνο και φροντίδα. Ενώ η αυτοσυγχώρεση είναι μια εσωτερική διαδικασία, η αναζήτηση εξωτερικής υποστήριξης μπορεί να είναι ανεκτίμητη. Η θεραπεία, οι ομάδες υποστήριξης ή οι έμπιστοι φίλοι μπορούν να παρέχουν ασφαλείς χώρους για να εξερευνήσετε συναισθήματα ενοχής και ντροπής. Η επαγγελματική βοήθεια, ειδικά από θεραπευτές με εμπειρία σε τραύματα και κακοποίηση, μπορεί να σας καθοδηγήσει. Η ανταλλαγή εμπειριών με άλλους που κατανοούν το ταξίδι μπορεί επίσης να ενισχύσει την ιδέα ότι η θεραπεία είναι δυνατή.

Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/

Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/

Πηγή: https://www.psychologytoday.com