Tης Ειρήνης Μπελεγρή, Ψυχολόγου Παντείου Πανεπιστημίου με ειδίκευση στην Υπαρξιακή Συστημική Ψυχοθεραπεία

Στην σύγχρονη εποχή, το θέμα του θανάτου αποτελεί ταμπού . Οι συγγενείς του εκλιπόντος προτρέπονται να ξεπεράσουν γρήγορα την θλίψη τους ακούγοντας κλισέ εκφράσεις όπως «δεν θα ήθελε να σε βλέπει να κλαις» , καθώς δεν είναι ούτε η ίδιοι σε θέση να διαχειριστούν το νόημα που έχει για εκείνους η ζωή και ο θάνατος . Πολύ περισσότερο φοβούνται να αντικρίσουν κατάματα τα υπαρξιακά τους ζητήματα . Αλήθεια , κατά πόσο βοηθά αυτή η αντιμετώπιση τον άνθρωπο που θρηνεί για την απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου;

Στον ελληνικό παραδοσιακό χώρο έδιναν και δίνουν χώρο στο πένθος με σεβασμό στο χρόνο που απαιτείται για να συμφιλιωθεί η οικογένεια του νεκρού με το γεγονός του θανάτου . Τα τελετουργικά και τα έθιμα που προηγούνται και έπονται της κηδείας συμβάλλουν στον αποχαιρετισμό του προσώπου που πέθανε και στην σταδιακή αποδοχή του θανάτου του.

Δεν είμαστε σε θέση να ορίσουμε αν υπάρχουν φυσιολογικά συναισθήματα ή συναισθήματα που αποκλίνουν του κανονικού , σε ό,τι αφορά το πένθος . Σε μεγάλο βαθμό όλες οι αντιδράσεις είναι αναμενόμενες . Δεν πρέπει , άλλωστε , να μας απασχολεί τι είναι σωστό να γίνεται και τι δεν είναι . Αντίθετα , πρέπει να επιτραπεί στον θλιμμένο να εκφραστεί όπως αισθάνεται ούτως ώστε να επιλυθεί η διεργασία του πένθους , να επέλθει η λύτρωση στο πρόσωπο που θρηνεί , θέτοντας έτσι τις βάσεις για την εκ νέου νοηματοδότηση της ζωής , χωρίς την παρουσία του αγαπημένου προσώπου . Σε διαφορετικές περιπτώσεις , έχει παρατηρηθεί η διατήρηση με τα χρόνια ενός εμπλεγμένου πένθους και η καθήλωση του ανθρώπου στο παρελθόν με απότοκο την παραίτηση από την ζωή.

Σημαντικό ζήτημα αποτελεί η διαχείριση του θανάτου από τα παιδιά , καθώς στα πρώτα χρόνια της ζωής τους δεν κατανοούν το μη αναστρέψιμο . Είναι βοηθητικό οι γονείς να συμφιλιώσουν το παιδί με το θάνατο αν τους δοθεί η ευκαιρία , με παραδείγματα από την ίδια την φύση , που θα αντικατοπτρίζουν παράλληλα τα δικά τους πιστεύω γύρω από το θέμα του θανάτου . Είναι συχνό, δε , το ερώτημα αν πρέπει το παιδί να παρευρεθεί στην κηδεία ενός αγαπημένου προσώπου . Οι ειδικοί ψυχικής υγείας συστήνουν ότι είναι καλό να πάει , εφόσον υπάρχουν ενήλικοι δίπλα του που να μπορούν να το στηρίξουν και να αντέξουν το βάρος .

Ενημερωθείτε για το ΝΕΟ E – Learning Σεμινάριο από το Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Psychopedia με θέμα: “Πένθος και Τεχνικές Διαχείρισης για Θεραπευτές” που θα διεξαχθεί με τη μέθοδο E – Learning Παρακολούθηση από το σπίτι (αποστολή του βίντεο της εισήγησης και εκπαιδευτικού υλικού σε μορφή pdf)

Δίδεται Βεβαίωση παρακολούθησης και ηλεκτρονικό υλικό αναγνωρισμένη από το Υπ. Παιδείας – ΕΟΠΠΕΠ

Απευθύνεται σε: Ειδικούς Ψυχικής Υγείας, Ψυχίατρους, Κοινωνικούς Λειτουργούς, Εργοθεραπευτές, Φοιτητές ψυχολογίας και σε όλες τις σχετικές ειδικότητες που παρέχουν Συμβουλευτική

Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ: https://psychopedia.gr/neo-e-learning-seminario-penthos-kai-technikes-diacheirisis-gia-therapeytes/

Ιδιαίτερης σημασίας είναι οι εκκρεμείς υποθέσεις . Ο αποχαιρετισμός ενός δικού μας προσώπου είναι πιο ομαλός , όταν πριν τον θάνατό του έχουν μιληθεί συναισθήματα και σκέψεις , έχουν λυθεί παρεξηγήσεις και έχουν τακτοποιηθεί τυχόν εκκρεμότητες . Η Elisabeth Kubler- Ross παρότρυνε χαρακτηριστικά «ας δίνουμε λουλούδια στους ανθρώπους όσο είναι ζωντανοί , μην περιμένουμε τον θάνατό τους» …

Αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για κάποιον που πενθεί αυτό είναι να τον ακούμε χωρίς να κρίνουμε , με σεβασμό στην ανάγκη του να θρηνήσει . Η πανανθρώπινη μοίρα μας φέρνει αντιμέτωπους με τον πόνο του άλλου και τον δικό μας χωρίς να μπορούμε πάντα να τον κατανοήσουμε , ενδυναμώνοντάς μας παράλληλα στην διαχείριση των δυσκολιών μας και κάνοντάς μας πιο ταπεινούς . Η φθαρτή μας φύση μας αναγκάζει να έρθουμε απέναντι στα σημαντικά θέματα της ζωής μας , απέναντι στο νόημα της ύπαρξής μας .

Σύντομο Βιογραφικό Ειρήνης Μπελεγρή

Η Ειρήνη Μπελεγρή σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και έκανε την πρακτική της άσκηση στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Δαφνίου . Έκτοτε έχει προσφέρει τις εργασίες της σε διάφορα πλαίσια , όπως το Κέντρο Ζωής , το ΚΕΘΕΑ , το Κοινοτικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας Παγκρατίου , το Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο , το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αττικόν .
Έχει ειδικευτεί στην Υπαρξιακή Συστημική Ψυχοθεραπεία στο Ινστιτούτο Αντίστιξη . Εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχοθεραπεύτρια πραγματοποιώντας ατομικές , οικογενειακές θεραπείες και θεραπείες ζεύγους . Κεντρικός άξονας της θεραπευτικής της δουλειάς είναι , με σεβασμό στην μοναδικότητα του καθενός , η ανάδειξη του ανθρώπου πέρα από τις δυσλειτουργίες , η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και η επίτευξη λειτουργικών σχέσεων .