Κατά τη διάρκεια της παιδικής αλλά και της εφηβικής ηλικίας οι άσχημες εμπειρίες, αρνητικά βιώματα, επώδυνες καταστάσεις και θλιβερά γεγονότα μπορούν να “στιγματίσουν” την ενήλικη ζωή των ατόμων. Επίσης το στρες και γενικότερα η ψυχολογική πίεση είναι παράγοντες, οι οποίοι ευθύνονται για τα παιδικά τραύματα.
Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες στις ΗΠΑ μια τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να θέσει σε κίνδυνο μελλοντικά τη ζωή των ατόμων και να προκαλέσει σοβαρές ασθένειες που μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και πρώιμο θάνατο.
Σύμφωνα με “Τα Νέα”, η έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) έδειξε ότι τα άτομα που ανέφεραν ότι κατά την παιδική τους ηλικία είχαν τουλάχιστον έξι από τα οκτώ διαφορετικά αρνητικά βιώματα που εξετάστηκαν – από συχνή λεκτική κακοποίηση έως συμβίωση με άτομο με ψυχική νόσο – είχαν μέσο όρο ηλικίας θανάτου τα 61 χρόνια, έναντι των 79 ετών που ήταν ο μέσος όρος στα άτομα χωρίς τέτοιου είδους εμπειρίες.
Οι δρες Ντέιβιντ Μπράουν και Ρομπέρτα Άντα από το CDC παρακολούθησαν 17.337 άνδρες και γυναίκες που επισκέφθηκαν υπηρεσίες ΕΣΥ στις ΗΠΑ από το 1995 έως το 1997, προκειμένου να διερευνήσουν τη σχέση μεταξύ της υγείας και των άσχημων εμπειριών στην παιδική ηλικία.
Οι ερευνητές είχαν ήδη εντοπίσει τη σύνδεση μεταξύ στρεσογόνου παιδικής ηλικίας και καρδιοπάθειας, πνευμονοπάθειας, ηπατοπάθειας και άλλων παθήσεων.
Οι ερευνητές διεπίστωσαν μετά από έλεγχο στα αρχεία θανάτου 1.539 ατόμων για το 2006, προκειμένου να εξετάσουν κατά πόσο οι εμπειρίες αυτές σχετίζονται και με τη θνητότητα.
Κάθε άτομο είχε ερωτηθεί αν είχε οποιαδήποτε από τις οκτώ διαφορετικές κατηγορίες αρνητικών βιωμάτων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονταν η λεκτική κακοποίηση, η σωματική κακοποίηση, η σεξουαλική κακοποίηση με σωματική επαφή, η ύπαρξη κακοποιημένης μητέρας, η παρουσία ατόμου με πρόβλημα κατάχρησης ουσιών στο σπίτι, η παρουσία ατόμου με ψυχική νόσο στο σπίτι, η παρουσία μέλους της οικογένειας που είχε φυλακιστεί ή η ύπαρξη χωρισμένων ή διαζευγμένων γονιών.
Το 69% των συμμετεχόντων ηλικίας μικρότερης των 65 ετών ανέφεραν τουλάχιστον ένα από αυτά τα αρνητικά βιώματα στην παιδική τους ηλικία, ενώ το ποσοστό αυτό ήταν 53% για τα άτομα ηλικίας 65 ετών και άνω.
Τα άτομα που ανέφεραν ότι είχαν έξι ή περισσότερα από τα βιώματα είχαν 1,5 φορά μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν κατά την παρακολούθηση από ό,τι τα άτομα χωρίς κανένα τέτοιο βίωμα. Επίσης είχαν 1,7 φορά μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν πριν την ηλικία των 75 και σχεδόν 2,4 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν πριν την ηλικία των 65.
Eνημερωθείτε για το ΝΕΟ Ασύγχρονο Σεμινάριο από το Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Psychopedia με θέμα: “Παιδικοί φόβοι και φοβίες – Διαγνωστικά κριτήρια και έγκαιρη αντιμετώπιση”, το οποίο θα διεξαχθεί το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου ώρα: 17:00-19.00.
Δυνατότητα παρακολούθησης: Από κοντά, μέσω Skype ή με e -learning (αποστολή βιντεοσκοπημένης εισήγησης και ηλεκτρονικού υλικού)
Απευθύνεται: Σε Ψυχολόγους, Ειδικούς Ψυχικής Υγείας, Νηπιαγωγούς, Εκπαιδευτικούς, Παιδαγωγούς, Ειδικούς θεραπευτές, Λογοθεραπευτές, Εργοθεραπευτές, Κοινωνικούς Λειτουργούς, γονείς και στο ευρύτερο ενδιαφερόμενο κοινό.
Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ: https://psychopedia.gr/paidikoi-fovoi-kai-fovies-diagnostika-kritiria-kai-egkairi-antimetopisi-neo-ekpaideytiko-seminario-21-9-2019/
Η τραυματική παιδική ηλικία μπορεί να συμβάλει με πολλούς τρόπους στην ανάπτυξη νόσου, επισημαίνει ο δρ Άντα. Για παράδειγμα, το στρες στην παιδική ηλικία επηρεάζει την ανάπτυξη του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα τα άτομα αυτά να έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν κατάθλιψη και άγχος, αλλά και μεγαλύτερη τάση να αντιμετωπίζουν το στρες με μη υγιείς τρόπους, όπως η κατανάλωση αλκοόλ και το κάπνισμα.
Μόνο το ένα τρίτο των συμμετεχόντων στη μελέτη δεν είχαν κανενός είδους παιδικό τραύμα, πρόσθεσε ο δρ Άντα, λέγοντας ότι αυτού του είδους τα επικίνδυνα αρνητικά βιώματα είναι πολύ διαδεδομένα.
«Για να αντιμετωπίσουμε πολλά από τα μείζονα ζητήματα δημόσιας υγείας θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτού του είδους τους στρεσογόνους παράγοντες στα παιδιά στην κοινωνία μας, ως ένα μέσο πρωτοβάθμιας πρόληψης» καταλήγει ο δρ Άντα.
