Συναντάμε πολλές περιπτώσεις που μια γυναίκα ή ένας άνδρας βρίσκεται σε μια σχέση χωρίς να ξέρει ακριβώς ποια είναι τα ακριβή συναισθήματα για το/τη σύντροφό του.
Ο έρωτας, η αγάπη, η τρυφερότητα, ή οικειότητα και η εξάρτηση είναι έννοιες που μπερδεύονται και κατ’ επέκταση μπερδεύουν και το ίδιο το άτομο μέσα στη σχέση.
Στην περίπτωση της συναισθηματικής εξάρτησης του ενός συντρόφου από τον άλλο, είναι δυνατόν μια σχέση να διαιωνίζεται βασισμένη σε διαστρεβλωμένους λόγους με καταστροφικές συνέπειες για το ζευγάρι.
Όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε, υπάρχουν κάποια άτομα που κατά βάση, δεν μπορούν να στηριχτούν στον εαυτό τους, δεν διαθέτουν συναισθηματική ισορροπία από μόνοι τους, δηλ. δεν είναι αυτοεξαρτώμενοι, (να υπολογίζουν μόνο στις δυνάμεις τους) αλλά είναι προσκολλημένοι στους άλλους, εξαρτημένοι στη κυριολεξία από τους άλλους.
Η συνηθισμένη λύση που βρίσκουν είναι η δημιουργία σχέσης με σκοπό να ενδυναμωθούν εσωτερικά για να συνεχίσουν στην καθημερινότητα τους. Έτσι λοιπόν το άτομο δημιουργεί σχέση όχι γιατί πραγματικά είναι ερωτευμένο και γοητευμένο από την προσωπικότητα του συντρόφου του, αλλά γιατί η σχέση μπορεί να καλύψει την αδυναμία του να πορεύεται μόνο του.
Μέσω της διαδικασίας της αλληλεπίδρασης στη σχέση, το πιθανότερο είναι αυτό το άτομο, να διαλέξει ένα σύντροφο που και εκείνος/η, λόγω της προσωπικής του/της αδυναμίας, να ψάχνει μια σχέση για να καλύψει το εσωτερικό του κενό και ανασφάλεια.
Τελικά οι δυο σύντροφοι καταλήγουν να είναι μαζί, όχι γιατί ο ένας αγαπάει πραγματικά τον άλλο, αλλά γιατί ο ένας καλύπτει τις εσώτερες εξαρτησιακές ανάγκες του άλλου, γιατί μ’ άλλα λόγια ο ρόλος που αποδίδουν ο ένας στον άλλον, εξυπηρετεί την εσωτερική τους ηρεμία.
Δεν είναι επομένως μαζί, κατόπιν επιλογής που βασίζεται στην αγάπη και στην ελευθερία επιλογής, αλλά αντίθετα στο υπόγειο και σκοτεινό κίνητρο της αδυναμίας και ανημποριάς των δυο συντρόφων.
Όταν λοιπόν βρεθεί αυτός ο σύντροφος, αυτομάτως αρχίζει η διαδικασία άγχους του αποχωρισμού του, βιώνει συναισθήματα φόβου, εγκατάλειψης και απόρριψης.
Με άλλα λόγια, επειδή το άτομο από πρώιμα βιώματα (κατά την παιδική ηλικία) έχει συνδέσει, λανθασμένα βεβαίως, την συναισθηματική του ισορροπία με την παρουσία του συντρόφου του, κάθε πιθανότητα εγκατάλειψης ή απώλειας του για οποιοδήποτε λόγο, ισοδυναμεί με ανατροπή (κλονισμό) της εσωτερικής του ισορροπίας.
Συνήθως αυτά τα άτομα δεν γεύονται στην ουσία την πραγματική αγάπη και για πολύ καιρό έως και στα βαθιά γεράματα, (αν είναι μαζί) θα την μπερδεύουν με την έννοια της αγάπης.
Υπάρχουν λοιπόν κάποια άτομα τα οποία όταν είναι χωρίς σύντροφο δεν είναι συγκεντρωμένα, είναι καταθλιπτικά, δεν βγαίνουν έξω από το σπίτι, υποφέρουν από διαταραχές ύπνου, αναζητούν συντροφιά στο αλκοόλ ή σε ουσίες, είναι άλλοτε νευρικά και άλλοτε υποτονικά και γενικώς έχουν απολέσει το νόημα της ζωής.
Αυτή είναι και η περίπτωση των ατόμων που ξεκάθαρα είναι εξαρτημένα από το ρόλο τους, μέσα σε μια σχέση.
Πιο δύσκολο όμως είναι να διακρίνουμε τα άτομα που παραμένουν λειτουργικά στην καθημερινότητα της ζωής τους, χωρίς όμως να μπορούν να αισθανθούν πληρότητα και χαρά.
Οι επιταγές της κοινωνίας μας (αξίες, αρχές, κ.λ.π) όμως πιέζουν προς την κατεύθυνση της διαιώνισης του ανθρωπίνου είδους. Τα άτομα θεωρούν ότι σε μια κοινωνία ζευγαριών, ο κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος ν’ αναζητά την ευτυχία μέσα από μια συντροφική σχέση.
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται ριζωμένες πεποιθήσεις στον ψυχισμό του ανθρώπου που του υπαγορεύουν ότι είναι μη φυσιολογικός, όταν είναι ευτυχισμένος χωρίς σύντροφο και χωρίς παιδιά.
Αυτή η ιδέα είναι φυσιολογική αρκεί το άτομο να μην το αντιλαμβάνεται όμως, ως κάτι απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο.
Για να ενημερώνεστε καθημερινά με περισσότερα άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/