H Κλινική ψυχολόγος Robyn Koslowitz Ph.D. σχετικά με το θέμα αναφέρει:
“Ως ειδικός που ειδικεύεται στη μετατραυματική ανατροφή των παιδιών, έχω συναντήσει συχνά μια περίπλοκη αντίφαση: Οι γονείς που δεν θα ονειρευόντουσαν ποτέ να χτυπήσουν τον σκύλο τους θεωρούν ότι το να δέρνουν τα παιδιά τους είναι μια αποδεκτή μορφή πειθαρχίας. Αυτή η άποψη εγείρει κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με τις κοινωνικές πεποιθήσεις και τις λανθασμένες αντιλήψεις γύρω από τη σωματική τιμωρία.
Τόσοι πολλοί μετατραυματικοί γονείς, όσοι έχουν βιώσει και οι ίδιοι τραύμα αναφέρουν τραύμα γύρω από τις σκληρές πρακτικές του λεγόμενου “ξύλου” δηλ. χτυπημάτων προς τα παιδιά ή άλλες μορφές σκληρής σωματικής πειθαρχίας. Κάποιοι παλεύουν με την εξάσκηση, λόγω των πολιτισμικών πεποιθήσεων γύρω από τη λανθασμένη πεποίθηση ότι το χτύπημα δεν είναι βία, είναι εκπαιδευτικό. Αλλά η ανησυχητική νέα έρευνα δείχνει ότι ακόμη και οι άνθρωποι που βλέπουν το χτύπημα ως περισσότερο «εκπαιδευτικό» παρά επιβλαβές καταλαβαίνουν ότι είναι επίσης μια μορφή βίας”.
Η Έρευνα: Γονική στάση απέναντι στο χτύπημα κατοικίδιων ζώων
Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Psychology of Violence εμβαθύνει σε αυτό το θέμα. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι Αμερικανοί γονείς είναι πιο πιθανό να βρίσκουν αποδεκτό το χτύπημα των παιδιών σε σύγκριση με τα κατοικίδια.
Συγκεκριμένα, το 30% των γονέων έκρινε αποδεκτό το χτύπημα των παιδιών, ενώ μόνο το 17% αισθάνθηκε το ίδιο όταν χτυπούσε κατοικίδια. Αυτή η διαφορά υποδηλώνει μια αντικρουόμενη άποψη για το ξυλοδαρμό, όπου θεωρείται και ως μια μορφή χτυπήματος και ως μια λιγότερο σοβαρή ενέργεια.
Η παρανόηση: Το χτύπημα ως εκπαιδευτικό εργαλείο
Πολλοί γονείς δικαιολογούν το ξυλοδαρμό ως απαραίτητο πειθαρχικό μέτρο, ειδικά όταν άλλες μέθοδοι έχουν αποτύχει ή για να διασφαλιστεί η άμεση ασφάλεια. Αυτή η πεποίθηση έχει συχνά τις ρίζες της στην αντίληψη ότι το ξυλοδαρμό διδάσκει στα παιδιά το σωστό από το λάθος. Ωστόσο, εκτενής έρευνα δείχνει το αντίθετο.
Η πραγματικότητα: Οι επιβλαβείς συνέπειες του Spanking
Σε αντίθεση με την πεποίθηση ότι το χτύπημα είναι εκπαιδευτικό, μελέτες έχουν δείξει ότι μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά κοινωνικά, συναισθηματικά και συμπεριφορικά προβλήματα. Η έρευνα δείχνει ότι το χτύπημα οδηγεί σε μεγάλα κοινωνικά ελλείμματα, ενσυναίσθηση και αυτοέλεγχο: κάνει τα παιδιά χειρότερα.
Επιπλέον, μια ολοκληρωμένη ανασκόπηση στο American Journal of Preventive Medicine διαπίστωσε ότι η σωματική τιμωρία σχετίζεται με αυξημένη επιθετικότητα, αντικοινωνική συμπεριφορά και προβλήματα ψυχικής υγείας στα παιδιά.
Γιατί μερικοί γονείς αποφεύγουν να χτυπήσουν τα κατοικίδιά τους αλλά όχι τα παιδιά τους;
Ένας λόγος μπορεί να είναι η κοινωνική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα ζώα. Πολλοί πλέον βλέπουν τα κατοικίδια ως μέλη της οικογένειας, που αξίζουν ήπιας φροντίδας και θετικής ενίσχυσης. Αντίθετα, οι απαρχαιωμένες πεποιθήσεις σχετικά με την ανατροφή των παιδιών εξακολουθούν να υφίστανται, στις οποίες η σωματική τιμωρία θεωρείται ως παραδοσιακή ή ακόμη και απαραίτητη μέθοδος πειθαρχίας. Έτσι, τα κατοικίδια θεωρούνται ότι αξίζουν ήπιας φροντίδας, αλλά οι άνθρωποι όχι. Αυτό φαίνεται παράλογο, αλλά όταν σκεφτόμαστε πόσες από τις γονικές μας πρακτικές βασίζονται στην αθέμιτη στάση σε αυτό που έχουν διαμορφώσει οι γονείς μας, αρχίζει να γίνεται πιο λογικό.
Νομίζω ότι πολλοί γονείς που δέρνουν τα παιδιά τους το δικαιολογούν ως «εκπαιδευτικό» ή «πολιτιστικό», αλλά βαθιά μέσα τους είναι σε σύγκρουση. Γνωρίζουν ότι αφορά περισσότερο την απορρύθμιση των ενηλίκων ή την ενστικτώδη ανταπόκριση αυτή τη στιγμή παρά για οποιαδήποτε συνειδητή απόφαση να διδάξουν ένα μάθημα ή να μεταδώσουν κάποια μορφή πολιτιστικής αξίας. Η συζήτηση με τους γονείς σχετικά με τη λογική πλάνη της «εκπαιδευτικής» βίας χαρακτηρίζοντάς την ως βία κατά ενός ζώου μπορεί να είναι χρήσιμη για την αποκάλυψη αυτών των σφαλμάτων σκέψης.
Σπάζοντας τον κύκλο
Για τους μετατραυματικούς γονείς, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τον αντίκτυπο των πειθαρχικών μας επιλογών. Η συνέχιση του κύκλου της σωματικής τιμωρίας μπορεί να διαιωνίσει το τραύμα από γενιά σε γενιά. Αντίθετα, η υιοθέτηση θετικών στρατηγικών πειθαρχίας μπορεί να ενισχύσει πιο υγιείς σχέσεις και πιο αποτελεσματική διαχείριση συμπεριφοράς.
Οι εναλλακτικές λύσεις για το ξυλοδαρμό περιλαμβάνουν:
Κανονισμός μοντελοποίησης: Επιδεικνύετε ήρεμη και ελεγχόμενη συμπεριφορά, ειδικά σε στρεσογόνες καταστάσεις, για να διδάξετε στα παιδιά πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους.
Φυσικές Συνέπειες: Επιτρέψτε στα παιδιά να βιώσουν τα φυσικά αποτελέσματα των πράξεών τους, όταν είναι ασφαλή, για να τα βοηθήσετε να κατανοήσουν τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς τους.
Λογικές Συνέπειες: Εφαρμόστε τις συνέπειες που σχετίζονται άμεσα με την κακή συμπεριφορά, βοηθώντας τα παιδιά να κάνουν συνδέσεις μεταξύ των ενεργειών και των αποτελεσμάτων.
Ανακατεύθυνση: Καθοδηγήστε τα παιδιά σε κατάλληλες συμπεριφορές αποσπώντας την προσοχή τους από αρνητικές ενέργειες.
Ελέγξτε το περιβάλλον, όχι το παιδί. Δημιουργήστε ένα περιβάλλον που δεν εξαντλεί τον αυτοέλεγχο του παιδιού. Αντί να δέρνετε ένα παιδί που παίζει με επικίνδυνο τρόπο, αφαιρέστε το δελεαστικό αντικείμενο. Εάν το παιδί σας συνεχίζει να βγαίνει σε έναν πολυσύχναστο δρόμο, πάρτε το ξανά μέσα.
Σαφείς και συνεπείς κανόνες: Δημιουργήστε και διατηρήστε σταθερές προσδοκίες για να παρέχετε στα παιδιά μια αίσθηση ασφάλειας και κατανόησης των ορίων.
Με την υιοθέτηση αυτών των μεθόδων, οι γονείς μπορούν να πειθαρχούν αποτελεσματικά χωρίς να καταφεύγουν σε σωματική τιμωρία, προωθώντας έτσι ένα πιο θετικό και περιποιητικό περιβάλλον για τα παιδιά τους.
Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/
Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/
Πηγή: https://www.psychologytoday.com