Η άνοδος της Τεχνητής Νοημοσύνης και η χρήση της στον τομέα των υπηρεσιών ψυχικής υγείας έχει δημιουργήσει έντονη ανησυχία στον συγκεκριμένο επιστημονικό κλάδο. Αρκετοί επαγγελματίες στον χώρο της ψυχικής υγείας έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκεια τους για τον κίνδυνο που περιλαμβάνει να εμπιστεύεται κανείς σε ένα chatbot τους φόβους και τις πιο προσωπικές του εμπειρίες.

Η ψυχολόγος και αναπληρώτρια διευθύντρια του Ινστιτούτου Κλινικής Ψυχολογίας και Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου Pirogov, Ekaterina Orlova, δήλωσε στη Gazeta.Ru ότι: «Οι αλγόριθμοι που είναι ενσωματωμένοι στην τεχνητή νοημοσύνη επίσης δεν στερούνται προκαταλήψεων· μαθαίνουν από δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί από ανθρώπους, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν ασυνείδητα να αναπαράγουν στερεότυπα, να κάνουν διακρίσεις εις βάρος ορισμένων κοινωνικών ομάδων ή δυσλειτουργικών ψυχικών καταστάσεων».

Το πρόσφατο άρθρο “Voices” των LA Times στο ίδιο μήκος κύματος ισχυρίζεται ότι η σύγχρονη θεραπεία έχει εξελιχθεί σε τίποτα περισσότερο από νεύματα και κενά επιβεβαίωσης – με τα bots τεχνητής νοημοσύνης να “τελειοποιούν” τώρα αυτές τις κακές συνήθειες.

Ως αδειούχος θεραπευτής γάμου και οικογένειας (Jonathan Alpert), το βλέπω αυτό τόσο ανακριβές όσο και επικίνδυνο.

Ναι, υπάρχουν κλινικοί γιατροί που βασίζονται υπερβολικά στην επιβεβαίωση χωρίς αμφισβήτηση. Αλλά αυτό είναι ένα υποσύνολο, όχι το επάγγελμα. Το να παρουσιάζουμε την εξαίρεση ως τον κανόνα σβήνει την πραγματικότητα της δουλειάς που κάνουμε οι περισσότεροι από εμάς καθημερινά.

Και η θεραπεία δεν είναι δωρεάν για όλους. Είμαστε υπόλογοι στα συμβούλια αδειοδότησης, στην εποπτεία, στις απαιτήσεις συνεχιζόμενης εκπαίδευσης και στην αυστηρή παρακολούθηση της ασφαλιστικής αποζημίωσης. Αυτές οι διασφαλίσεις υπάρχουν για κάποιο λόγο, για να προστατεύουν τους πελάτες και να διασφαλίζουν τα κλινικά πρότυπα.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι το πλαίσιο: η άνεση, η ακρόαση και η επιβεβαίωση παρουσιάζονται ως αδύναμες, επικίνδυνες, ακόμη και ανήθικες. Αυτό δεν είναι απλώς πρόχειρη σκέψη – είναι αυταρχική λογική. Αντηχεί μια κοσμοθεωρία όπου η δύναμη ισούται με την αρετή, η ευαλωτότητα ισούται με την αδυναμία και η συμπόνια απορρίπτεται ως “χαλάρωση”.

Αυτό το ψευδές δίπολο — «αρκετά σκληρός» ή «νιφάδα χιονιού» — υπονομεύει την εμπιστοσύνη του κοινού στη θεραπεία και παρουσιάζει με λανθασμένο τρόπο τι πραγματικά απαιτεί η θεραπεία.

Η αλήθεια είναι η εξής: το να σε ακούν βαθιά δεν είναι ανοχή. Είναι συχνά το πρώτο βήμα προς την υπευθυνότητα, την ανθεκτικότητα και την ανάπτυξη. Η καλή θεραπεία δεν σταματά στην ακρόαση — βασίζεται σε αυτήν, προκαλώντας τους πελάτες, ενισχύοντας την ανθεκτικότητα και υποστηρίζοντας ουσιαστική αλλαγή.

Η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Δεν μπορεί να διαβάσει τη ρωγμή σε μια φωνή, να σταματήσει στη σιωπή ή να θεωρήσει ένα άτομο υπεύθυνο σε μια σχέση. Τα bots παρέχουν αποφασιστικότητα, όχι βάθος.

Η θεραπεία δεν είναι «επαγγελματική υποστήριξη». Είναι συμπόνια με σκοπό. Και λειτουργεί.

Toυ Jonathan Alpert

Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/

Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/

Πηγή: “Voices” των LA Times

Gazeta.Ru