Μια μορφή συμπεριφοράς που δείχνει υπεβολική εξάρτηση είναι η αναζήτηση περιττής βοήθειας. Το εξαρτημένο παιχνίδι, αντί να αυτενεργεί, πηγαίνει για βοήθεια στους μεγάλους, χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος. Ζητάει βοήθεια όχι μόνο όταν συναντά κάποιο πραγματικό εμπόδιο, αλλά ακόμη και όταν πρέπει να κάνει κάτι το συνηθισμένο. Ένα άλλο σημάδι εξάρτησης είναι η συνεχής αναζήτηση σωματικής επαφής. Το παιδί π.χ μπορεί να θέλει να κάθεται όλη την ώρα στην αγκαλιά της μητέρας του ή να κρατιέται σφιχτά επάνω της. Μια ακόμη συμπεριφορά ενδεικτική εξάρτησης είναι η αναζήτηση σωματικής εγγύτητας, η ανάγκη δηλαδή του παιδιού να βρίσκεται κοντά σε έναν μεγάλο. Μια άλλη ένδειξη είναι η συμπεριφορά που αποβλέπει στην εξασφάλιση της προσοχής των άλλων.
Το εξαρτημένο παιδί συστηματικά επιζητεί να το προσέχει ο ενήλικος στον οποίο έχει προσκολληθεί, να του μιλάει, να κοιτάζει ή/και να ασχολείται με κάτι που αυτό έχει φτιάξει κ.τ.ό. Σε τελευταία ανάλυση, υπερεξαρτημένο είναι το παιδί που επιζητεί αδιάλειπτα την επιβεβαίωση και την επιδοκιμασία των άλλων και που φανερώνει την προσωπική του ανικανότητα να βασίζεται στις δικές του δυνάμεις.
Δείτε το Νέο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο του Psychopedia.gr με θέμα: “Ανάπτυξη Ατομικών και Κοινωνικών δεξιοτήτων στα παιδιά”. Πατήστε στην παρακάτω εικόνα για να ενημερωθείτε:
4/11/2017 NΕΟ Σεμινάριο: Ανάπτυξη Ατομικών και Κοινωνικών δεξιοτήτων στα παιδιά
Πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η φύση και η σπουδαιότητα των συμπτωμάτων εξάρτησης αλλάζουν με την πάροδο της ηλικίας. Έτσι, οι παραπάνω μορφές συμπεριφοράς είναι απόλυτα φυσιολογικές για ένα παιδί ως το 3ο έτος της ηλικίας. Στο διάστημα, ανάμεσα στους 12 και στους 18 μήνες, όπως ήδη αναφέραμε, η ένταση της προσκόλλησης φτάνει στο αποκορύφωμα της. Από το 3ο έτος ομως και ύστερα, τα περισσότερα παιδιά αποχωρίζονται τη μητέρα τους, τουλάχιστον για ένα μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς να νιώθουν άγχος. Πριν όμως από αυτή την ηλικία, πριν από το 30 έτος, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να μην χαρακτηρίζουμε τις εκδηλώσεις προσκόλλησης του παιδιού ως προβληματικές.
Το πρόβλημα της υπερεξάρτησης μπορούμε να το κατανοήσουμε καλύτερα, αν το εξετάσουμε μέσα στα πλαίσια ενός ευρύτερου τομέα της ψυχολογικής ανάπτυξης του παιδιού: πως δηλαδή το βρέφος γίνεται μια ξεχωριστή, αυτόνομη, ατομικότητα. Το θέμα αυτό της ατομικοποίησης του παιδιού το εξετάζουμε αμέσως παρακάτω.
Απόσπασμα από το Βιβλίο “Ψυχολογικά προβλήματα παιδικής ηλικίας” του Martin Herbert, καθηγητού ψυχολογίας πανεπιστημίου leicester, Αγγλίας. Εφαρμοσμένη ψυχολογία 1α. Κ’ έδοση “Ελληνικά Γράμματα”.
