Πολλά είναι τα άτομα που δεν αναζητούν απλώς θεραπεία για να νιώσουν καλύτερα αλλά μπαίνουν σε θεραπεία για να μάθουν πώς να καταπνίγουν τα συναισθήματά τους. Η αρνητικότητα “τρομοκρατεί” τους τελειομανείς, πιστεύοντας ότι θα “διαλυθούν” από τα ανεπιθύμητα συναισθήματά τους. Βρίσκουν κάθε είδους τρόπους για να τα αποφύγουν.

Ένας τρόπος είναι να αποδείξουν τον εαυτό τους. Κάνοντας αυτό, παλεύουν να δημιουργήσουν μια βασική αίσθηση του ποιοι είναι, η οποία είναι αμετάβλητη μετά από αρκετή επικύρωση. Όμως, κάθε τελειομανής ζει με μία εσωτερική κριτική, ο οποία, με τη σειρά της, αποκλείει κάθε επίτευγμα. Μερικοί από αυτούς αναζητούν απόδειξη μέσω της ρομαντικής επιτυχίας και άλλοι το κάνουν επαγγελματικά. Ωστόσο, καθώς προσπαθούν να καλλιεργήσουν τον τέλειο δείκτη της αξίας τους, παραμένουν “τυφλοί” απέναντι στην πολυπλοκότητα και την ευθραυστότητα οποιουδήποτε επιτεύγματος ή ακόμα και οποιουδήποτε σχηματισμού της αυτοαντίληψης κάποιου. Καθώς συνεχίζουν να έχουν εμμονή με αυτήν την απόλυτη επικύρωση, αφήνουν πίσω τους τόσα πολλά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Η τελειομανία μπορεί να είναι ένας τρόπος για τα άτομα να διαγράψουν τις πεποιθήσεις και τις αναμνήσεις των προηγούμενων εμπειριών. Κλινικά, γνωρίζουμε ότι η ντροπή είναι συχνά ο απόγονος του τραύματος. Το τραύμα και οι εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στα πρώτα σχολικά χρόνια,  διαμορφώνουν τα άτομα με πάρα πολλούς τρόπους, διαμορφώνουν την ταυτότητά τους, τις αντιλήψεις τους για τον εαυτό τους, τους μηχανισμούς αντιμετώπισης και την ικανότητά τους να εμπιστεύονται τους άλλους. Όταν τα άτομα είναι πληγωμένα ως παιδιά, γίνεται δύσκολο να ξεπεράσουν αυτόν τον πόνο ως ενήλικες, ακόμα κι αν ξέρουν ότι δεν φταίνε.

Ωστόσο, οι τελειομανείς, που τείνουν να εξατομικεύονται (που σημαίνει ότι συχνά αναλαμβάνουν υπερβολική ευθύνη για κάτι που δεν ήταν δικό τους λάθος ή μόνο εν μέρει ήταν), συχνά κατηγορούν τον εαυτό τους αναφερόμενος στην ουσία τους. Λένε στον εαυτό τους ότι απέτυχαν επειδή είναι ανόητοι ή απορρίφθηκαν επειδή είναι άσχημοι. Παλεύουν με την περίπλοκη φύση οποιουδήποτε αποτελέσματος.

Λόγω της τάσης των τελειομανών για ασπρόμαυρη σκέψη: είναι είτε αυτό είτε εκείνο. «Είτε είμαι ελκυστικός, είτε δεν είμαι». «Ήμουν τυχερός ή καλός». «Πρέπει να φταίω για την συναισθηματική κακοποίησή μου επειδή ο πατέρας μου ήταν θυμωμένος μαζί μου».

Όταν οι τελειομανείς εξετάζουν τις ατέλειές τους μέσω εξωτερικών, αρνητικών ανατροφοδοτήσεων, συχνά μεταφέρονται πίσω στην παιδική τους ηλικία, εγκλωβισμένοι στην αδυναμία και την ντροπή.

Σε ένα περιβάλλον όπου κάθε ενέργεια ελέγχεται εξονυχιστικά, κάθε λάθος επιδεικνύεται και κάθε παράπτωμα χρησιμοποιείται για ντροπή, το παιδί μεγαλώνει για να εκτιμά τον εαυτό του με βάση αποκλειστικά τους δείκτες του. Ήταν αρκετά ευγενικός, αρκετά έξυπνος, αρκετά ευγενικός σήμερα; Προσέβαλε; (Η λέξη «αρκετά» είναι λανθασμένη ονομασία γιατί οι ερωτήσεις υποδηλώνουν τελειότητα.) Η τελειομανία είναι, βασικά, μια κατάσταση τόσο γνώσης όσο και άγνοιας, της επίγνωσης της αδυναμίας κάποιου να φτάσει να γνωρίζει ότι μπορεί.

Οι ασθενείς συχνά δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι, από τη μια πλευρά, ένας καταχρηστικός γονέας τους απαντούσε και, από την άλλη, το έκανε υπερβολικά και σκληρά. Η πλειοψηφία των γονέων δεν ασχολείται με αυτό. Επιπλέον, παλεύουν με τη διαφοροποίηση της ευθύνης και της ενοχής, αποφεύγοντας απεγνωσμένα το πρώτο επειδή το συγχέουν με το δεύτερο. Ενώ η ευθύνη είναι είτε συνεργατική είτε διερευνητική και χρησιμοποιείται για την επίλυση ή την κατανόηση προβλημάτων, η ενοχή, ειδικά όταν απευθύνεται σε ένα παιδί, είναι συχνά μια ανακατεύθυνση της ενοχής και της αίσθησης ανεπάρκειας.

Οι τελειομανείς συχνά προσπαθούν να φύγουν όταν οι σχέσεις τους δυσκολεύονται και ο εσωτερικός κριτικός εμφανίζεται ξανά, ένας άλλος τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να αποφύγουν τα συναισθήματα τους. Δημιουργούν δικαιολογίες για να απομακρύνουν τους άλλους καθώς αναζωπυρώνεται η φωτιά για να ξεκινήσουν μια άλλη αναζήτηση επικύρωσης. Και οι σύντροφοί τους, ή οι υποψήφιοι σύντροφοί τους, αισθάνονται εξίσου συχνά απογοητευμένοι.

Για τους τελειομανείς είναι εξαιρετικά σημαντικό και βοηθητικό να μάθουν πώς να αγαπούν τον εαυτό τους. Να κατανοήσουν ότι η αγάπη πρέπει να διατηρηθεί με προσπάθεια. Πρέπει να ξυπνούν κάθε μέρα και να αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν για να τη διατηρήσουν. “Η οπτική γωνία αλλάζει από το ποιος είσαι, κάποια αμετάβλητη ουσία, σε αυτό που κάνεις και πώς βελτιώθηκες ενώ μαθαίνεις να εμπιστεύεσαι τις κρίσεις του συντρόφου σου. Εάν ο σύντροφός σας εξακολουθεί να σας εκτιμά, συγχαρητήρια, τα καταφέρατε άλλη μια μέρα. Είναι το μόνο που μπορεί να ελπίζει ο καθένας μας”.

Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/

Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/

Πηγή: https://www.psychologytoday.com