Τι είναι η Συγχώρεση 

Οι ερευνητές ψυχολογίας δύναμης έχουν εργαστεί για να ορίσουν τη συγχώρεση. Συγχώρεση δεν είναι να ξεχνάς ή να συγχωρείς το κακό που έχει γίνει. Αντίθετα, αφήνει την ανάγκη για εκδίκηση και απελευθερώνει αρνητικές σκέψεις πικρίας και αγανάκτησης (Sanjay, Singh, & Hooda, 2019).

Μια παλαιότερη και πιο παθητική εκδοχή της συγχώρεσης είναι απλώς να αφήνουμε περασμένους να περάσουν: να αφήσουμε το χρόνο να περάσει καθώς ο τραυματισμός γίνεται λιγότερο σχετικός με την καθημερινή ζωή. Αντίθετα, η ψυχολογία δύναμης χρησιμοποιεί την ιδέα της ριζικής συγχώρεσης, στην οποία το τραυματισμένο άτομο δεσμεύεται βαθιά να απελευθερώσει το παρελθόν (Sanjay et al., 2019).

Η ριζική συγχώρεση περιλαμβάνει μια διττή έννοια της λήψης συγκεκριμένων βημάτων για τη συγχώρεση του δράστη, ενώ ταυτόχρονα παραδίδεται στη ροή της ζωής και αποδίδει νόημα στον πόνο που βιώνεται. Σε σύγκριση με την παθητική συγχώρεση, η ριζική συγχώρεση μπορεί να συμβεί πιο γρήγορα και συγκεκριμένα, αλλά απαιτεί επίσης περισσότερη ενέργεια και καθοδήγηση.

Τελικά, η συγχώρεση στην ψυχολογία δύναμης αφορά την ελευθερία του τραυματία. Μέσω της απόκτησης μιας πιο ισορροπημένης άποψης για τον δράστη και το γεγονός, το άτομο μπορεί να αφήσει το βάρος των αρνητικών συναισθημάτων και την επιθυμία να τιμωρήσει και να εκδικηθεί.

Ο στόχος δεν είναι απαραιτήτως η αποκατάσταση της σχέσης ή η επίτευξη συμφιλίωσης – ωστόσο, αυτά μπορεί σίγουρα να είναι θετικά αποτελέσματα είναι αντίθετα η αποκατάσταση της προσωπικής ευημερίας και ισορροπίας στη ζωή του τραυματία.

Η θεραπεία συγχώρεσης είναι ένας υποτύπος θεραπείας που εστιάζει συγκεκριμένα στο να βοηθήσει τους θεραπευόμενους να συγχωρήσουν και να προχωρήσουν.

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι θεραπείας συγχώρεσης, μερικοί από τους οποίους θα διερευνήσουμε εδώ, αλλά εμπίπτουν σε δύο διακριτές κατηγορίες: παρεμβάσεις που βασίζονται σε διαδικασίες και βασισμένες σε αποφάσεις (Akhtar & Barlow, 2018).

Οι κρίσιμες διακρίσεις των δύο διαφορετικών στρατοπέδων είναι ότι οι παρεμβάσεις συγχώρεσης που βασίζονται στη διαδικασία λαμβάνουν χώρα σε πιο εκτεταμένη περίοδο και χρησιμοποιούν γνωστικές, συμπεριφορικές και συναισθηματικές στρατηγικές.

Αντίθετα, οι παρεμβάσεις συγχώρεσης που βασίζονται σε αποφάσεις είναι σημαντικά μικρότερες (μερικές φορές μόνο μία συνεδρία) και περιλαμβάνουν κυρίως γνωστικές στρατηγικές και δέσμευση να γίνει η εργασία της συγχώρεσης εκτός της συνεδρίας (Akhtar & Barlow, 2018).

Ανεξάρτητα από το μοντέλο που χρησιμοποιείται, 12 ή περισσότερες συνεδρίες θεραπείας συγχώρεσης φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματικές (Akhtar & Barlow, 2018). Τα ακόλουθα μοντέλα έχουν κριθεί επαρκή για μια μεγάλη ποικιλία διαπροσωπικών βλαβών σε διαφορετικές ομάδες πελατών (Akhtar & Barlow, 2018).

Παρέμβαση Enright Model

Μια δημοφιλής παρέμβαση που βασίζεται σε διαδικασίες ονομάζεται Enright Model (Enright & Fitzgibbons, 2000). Πρόκειται για μια δομημένη παρέμβαση που αποτελείται από 20 ενότητες και τέσσερις φάσεις.

Στην πρώτη φάση: αποκάλυψη – ο θεραπευόμενος βοηθά να κατανοήσει τις ψυχολογικές άμυνες που λειτουργούν μέσα του, να αναγνωρίσει και να αναγνωρίσει τον θυμό που νιώθει και να αξιολογήσει την ψυχολογική βλάβη που προκαλεί η παράβαση.
Στη δεύτερη φάση: η λήψη αποφάσεων διερευνάται η δυνατότητα της συγχώρεσης ως απάντηση, ακολουθούμενη από τη δέσμευση για συγχώρεση.
Στην τρίτη φάση: η γνωστική αναπλαισίωση της παράβασης, ο θεραπευόμενος βοηθά να αναπτύξει ενσυναίσθηση για τον δράστη και να αποδεχτεί τον πόνο που βιώνει.
Στην τελική φάση: η εμβάθυνση – θεραπευόμενοι βοηθούνται να βρουν νόημα στα βάσανά τους. (Akhtar & Barlow, 2018).

Μοντέλο REACH

Ένας τύπος παρέμβασης συγχώρεσης στη λήψη αποφάσεων είναι το μοντέλο REACH (Worthington, 2001). Το REACH είναι ένα αρκτικόλεξο που περιγράφει τα πέντε βήματα της συγχώρεσης που περιλαμβάνονται στην παρέμβαση.

Πρώτον, οι συμμετέχοντες θυμούνται (R) το τραύμα.
Δεύτερον, αναπτύσσουν ενσυναίσθηση (Ε) για τον δράστη.
Τρίτον, οι συμμετέχοντες επαναπροσδιορίζουν τη συγχώρεση ως ένα αλτρουιστικό (Α) δώρο για τον δράστη.
Τέταρτον, δεσμεύονται (Γ) να συγχωρήσουν, και
Στο τελευταίο βήμα, μαθαίνουν να κρατούν τη (Η) συγχώρεση (Akhtar & Barlow, 2018).

Συγχωρητική επιστολή (γράμμα)

Ένα άλλο παράδειγμα παρέμβασης συγχώρεσης που βασίζεται σε αποφάσεις είναι αυτό που αναπτύχθηκε από τους McCullough και Worthington (1995). Είναι μια σύντομη παρέμβαση συγχώρεσης, που αποτελείται από μία μόνο συνεδρία κατά την οποία ο θεραπευόμενος αποφασίζει να συγχωρήσει.

Στη συνέχεια,  γράφει μια επιστολή συγχώρεσης στον δράστη. Αυτή η παρέμβαση είναι αισθητά μικρότερη από τις άλλες και έχει ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει η διαδικασία της συγχώρεσης από τον θεραπευόμενο, αφήνοντάς τον να συνεχίσει τη δουλειά μόνος του.

Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/

Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/

Πηγή: https://positivepsychology.com