Του Θεόδωρου Αγγελάκογλου, Συμβούλου Ψυχικής Υγείας με Εκπαίδευση στη Συμβουλευτική Ψυχολογία μέσω του διπλώματος HND (Higher National Diploma).

Οι περιπτώσεις ανθρώπων που έχω δει να εθίζονται (ναρκωτικά, αλκοόλ, τζόγος, τσιγάρα, ψυχοφάρμακα, φαγητό, τηλεόραση, ταινίες, μουσικές, βιβλία, συναναστροφή με ανθρώπους, παιχνίδια, διαδίκτυο, αθλήματα, συλλογή αντικειμένων, τσίχλες, ταίρι, εργασιομανία, περιττές αγορές), συνήθως έρχονται από ένα καταπιεστικό περιβάλλον που δε τούς δίνεται η δυνατότητα έκφρασης και τα όρια έχουν επιβολή, αν και τα ίδια είναι παράλογα.

Συνήθως ξεκινάει από γονείς που έχουν άλυτα προβλήματα από το παρελθόν, και χωρίς να έχουν ουσιαστική και πραγματική γνώση για τη ζωή, προσπαθούν να επιβληθούν στο παιδί, επιθυμώντας να το ελέγξουν με παράλογους κανόνες, χωρίς να καταλαβαίνουν πως ουσιαστικά χρησιμοποιούν παρόμοιες καταστάσεις όπου οι ίδιοι στο παρελθόν ένιωθαν δυσφορία εξαιτίας αυτών π.χ. ο πατέρας που ακόμα θυμάται τον δικό του πατέρα να τον καταπιέζει λέγοντας πως «το παιδί θα κάνει αυτό που τού λέει ο γονιός», πλέον με την ίδια τακτική και ίσως εντονότερη, καταπιέζει τον δικό του. Ο πατέρας είναι στη θέση τού πατέρα του και ο γιός είναι στη δική του θέση. Μια σημαντική διαφορά είναι πως καθώς το άλυτο κομμάτι υπάρχει αρκετά χρόνια, ο τωρινός γιος πού βρίσκεται σε κατάσταση καταπίεσης ίσως είναι μικρότερης ηλικίας, άρα και σε δυσμενέστερη θέση.

Το περιβάλλον καταπίεσης ίσως αντιστοιχεί, πέρα από το γονεϊκό, σε συζυγικό, εργασιακό, σχολικό, φιλικό, φοιτητικό όπου δεν υπάρχει δυνατότητα έκφρασης, αλλά συνηθίζεται η υποτίμηση.

Καθώς το άτομο βιώνει τη καταπίεση και νιώθει όλο και πιο ανύμπορο, με το να αισθάνεται αδύναμο, να το πιστεύει και εξ αιτίας αυτού να μη μπορεί να ανέβει, αλλά και να μη βρίσκει άτομο να το βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του, χρησιμοποιεί τον εθισμό που κατά τη κρίση του θεωρεί καταλληλότερο ώστε να πετύχει μια ψυχική άνοδο. Καθώς απελευθερώνει συναίσθημα και αλλάζει ψυχικά, όπως και στη συνέχεια πληροφοριακά, το περιβάλλον του, αρχίζει να έχει το σθένος τής αντίδρασης. Το κυρίως πρόβλημα είναι ότι αντιδρά έντονα και σε πολλές περιπτώσεις φτάνει να γίνεται ο κακοχαρακτηρισμός που τού απέδιδαν οι καταπιεστές του ώστε να έχουν τη δικαιολογία επανάληψης των συμπεριφορών τους.

Ουσιαστικά το άτομο χρησιμοποιεί τον εθισμό για να αποκτήσει το σθένος να αντιμετωπίσει ή να αντέξει την επιβολή που βιώνει και το ασθενικά συναισθηματικό περιβάλλον. Ο εθισμός του είναι η αντίδρασή του. Ο καταπιεστής για να διώξει τη δυσφορία του, προκαλεί δυσφορία στον άλλο. Ο εθισμένος εκτονώνει – διώχνει τη δυσφορία του μέσω τού εθισμού που τού ταιριάζει.