Tης Θέμιδος Αλεβίζου Παιδοψυχολόγου, Coventry University της Αγγλίας – Γνωσιακή Συμπεριφοριστική θεραπεία, Ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή.

Τα παιδιά αναπτύσσονται διαρκώς, σωματικά, γνωστικά και συναισθηματικά. Σε κάθε στάδιο ανάπτυξης του παιδιού, είναι λογικό, να αλλάζει και να διαφοροποιείται ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις γύρω τους. Και μαζί με τις καταστάσεις, αλλάζει και ο τρόπος αντιμετώπισης αυτών.

Το πένθος και η απώλεια είναι μια κατάσταση την οποία τα παιδιά κατανοούν με διαφορετικό τρόπο σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο που διανύουν.

Οι ανάγκες, ωστόσο, σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο παραμένουν οι ίδιες:

Α. Να κατανοήσει ακριβώς τι συμβαίνει και γιατί.
Β. Να έρθει σε επαφή και να εκφράσει τα συναισθήματα που του προκαλεί η απώλεια.
Γ. Να διατηρήσει ζωντανή την ανάμνηση του αγαπημένου του προσώπου.
Δ. Να αισθάνεται ότι μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του και να επενδύσει σε άλλες σχέσεις.
Ε. Να δέχεται στήριξη από το περιβάλλον του.

Οι Γονείς 

Οι γονείς θα πρέπει να έχουν το ρόλο του ακροατή, ώστε να μπορούν τα παιδιά να επικοινωνήσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς. Είναι πολύ συχνό, ύστερα από μια απώλεια, τα παιδιά να έχουν διάφορες απορίες και προβληματισμούς. Οι γονείς θα πρέπει να απαντούν στις ερωτήσεις υποστηρικτικά, προσαρμόζοντας τις απαντήσεις στις ανάγκες του παιδιού. Συχνά, έχει φανεί ιδιαίτερα βοηθητικό να εκφράζουν και οι ίδιοι οι γονείς τα συναισθήματά τους για την εκάστοτε απώλειας. Με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά ενθαρρύνονται ώστε να εκφραστούν και ταυτόχρονα, αισθάνονται ότι δεν είναι μόνα τους σε όλη τη διαδικασία του πένθους.

Τέλος, χρειάζεται να προσφέρεται ένα περιβάλλον ασφάλειας και σταθερότητας προς τα παιδιά, ώστε να αισθανθούν οτι μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς φόβο.

Οι Ειδικοί Ψυχικής Υγείας 

Υπάρχουν διαφόρων ειδών ψυχολογικές παρεμβάσεις οι οποίες φαίνεται να είναι ιδιαίτερα βοηθητικές στην υποστηρίξη ενός παιδιού που πενθεί. Ωστόσο, οι στόχοι των ειδικών, κάθε θεραπευτικής προσέγγισης, θα πρέπει να είναι ίδιοι:

Α. Να δοθεί η ευκαιρία στα παιδιά να θέσουν τις απορίες τους σχετικά με τον θάνατο και το πένθος.
Β. Τα παιδιά να μπορέσουν να επεξεργαστούν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους σχετικά με την απώλεια και τον θάνατο.
Γ. Να προσφέρουν αλλά και να μάθουν στα παιδιά τρόπους να αντιμετωπίζουν την απώλεια και τα συναισθήματα που απορρέουν από αυτήν.
Δ. Να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν την ψυχική τους ανθεκτικότητα.

Κλείνοντας, χρειάζεται να υιοθετήσουμε την άποψη ότι τα παιδιά κατανοούν με διαφορετικό τρόπο τον θάνατο και κατ’ επέκταση θρηνούν με διαφορετικό τρόπο!

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Πένθος – Απώλειες: Συμβουλευτική διαχείρισης σε παιδιά & εφήβους μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/seminaria/seminaria-dia-zosis/paidopsychologia-seminaria/penthos-apoleies-symvoyleytiki-diacheirisis-se-paidia-amp-efivoys/

Πηγή:

Baum, H. (2003). Η γιαγιά πήγε στον ουρανό; Το παιδί και ο θάνατος. Διαχείριση του πένθους. Αθήνα: Θυμάρι 1
Ράλλη, Ε. (2006). Στηρίζοντας παιδιά που θρηνούν και συζητώντας μαζί τους για το θάνατο. Αθήνα: Μέριμνα

Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/

Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/

Βιογραφικό Θέμιδος Αλεβίζου

Η Θέμις Αλεβίζου είναι Ψυχολόγος με πτυχίο από το Coventry University της Αγγλίας, με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από τη Νομαρχία Αθηνών. Έχει εξειδικευτεί στην Γνωσιακή Συμπεριφοριστική θεραπεία. Ταυτόχρονα έχει ειδικευτεί στη Ειδική αγωγή με το ετήσιο πρόγραμμα “Ειδική αγωγή και εκπαίδευση: Διαγνωστική, Θεραπευτική, Συμβουλευτική” του Καποδιστριακού πανεπιστήμιου Αθηνών καθώς και στη Συμβουλευτική γονέων.

Επιπλέον, στη Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση παιδιών, εφήβων και ατόμων με αναπηρία, όπως και στην παιγνιοθεραπεία. Έχει εμπειρία σε ψυχολογική υποστήριξη παιδιών και ατόμων με αναπηρία. Έχει εργαστεί με παιδιά και ενήλικες με Αναπτυξιακές Διαταραχές, με αναπηρίες αλλά και με κακοποιημένα παιδιά στα πλαίσια πρακτικής άσκησης, εθελοντισμού και επαγγελματικής εμπειρίας.