“Εσείς θεωρείτε” μου λένε κάποιοι γονείς, “πως τα παιδιά είναι λογικά και συνεργάσιμα; Και πως είναι σε θέση να βρουν, μαζί με μας, δημιουργικές λύσεις των συγκρούσεων. Εμείς όμως βλέπουμε συχνά ότι όλα αυτά τους είναι αδιάφορα. Σηκώνουν απλώς τους ώμους, όταν τα παρακαλάς να συνεργαστούν μαζί σου, για να βρείτε μια λύση. Τι σημαίνει αυτό;”. “Τα παιδιά που περιγράφετε”, διαμαρτύρεται ένας πατέρας, “σκέφτονται πάντα ορθολογικά. Πιστεύετε πως τα παιδιά θέλουν να συνεργαστούν! Αλλά όταν παρακαλώ τον 5χρονο γιο μου να λύσουμε μαζί τη διαφωνία μας, όταν κάνω δηλαδή αυτό που προτείνετε, η πρώτη του αντίδραση είναι να σηκώσει τους ώμους λέγοντας “Σκασίλα μου”, ή να μου δείξει με τη στάση του ότι αυτό που του λέω του είναι τελείως αδιάφορο.
Κάποιο γονείς αισθάνονται απόγνωση, γιατί δεν βρίσκουν τρόπο να πλησιάσουν τα παιδιά τους. Τα θεωρούν πεισματάρικά και καθόλου συνεργάσιμα. Έτσι απομακρύνονται σιωπηλά από κοντά τους ή αρχίζουν να έχουν ένα αίσθημα κατωτερότητας, να πιστεύουν δηλαδή, ότι είναι ανίκανοι να τα βγάλουν πέρα με τα παιδιά τους (“Μα γιατί ποτέ δεν τα καταφέρνω;”, “Γιατί έχω τέτοια παιδιά;”), ή να ρίχνουν το φταίξιμο σ’ εκείνα- “Μα, πρέπει να μ’ εκνευρίζετε συνέχεια;”.
Πίσω από την άρνηση των παιδιών να συνεργαστούν μπορεί να κρύβονται διάφορες αιτίες. Όταν τα παιδιά δεν συνεργάζονται, όταν μπλέκονται σε μια μάχη εξουσίας με τους γονείς ή όταν φτάνουν στο σημείο να θέλουν να πάρουν την εκδίκηση τους, τότε δεν βοηθά ιδιαίτερα ή μάλλον καθόλου να τα ρωτάμε γιατί φέρονται έτσι. Αν μπορούσαν πράγματι ν’ απαντήσουν στην ερώτηση “Γιατί το κάνεις αυτό;”, δεν θα είχαν αυτή την ενοχλητική συμπεριφορά, ούτε θα κλείνονταν μέσα σε μια πεισματική σιωπή.
Eνημερωθείτε για το ΝΕΟ Εκπαιδευτικό Σεμινάριο από το Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Psychopedia με θέμα: “Ανάπτυξη Ατομικών και Κοινωνικών δεξιοτήτων στα παιδιά” που θα διεξαχθεί το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018 – Ώρα: 16:30μ.μ.-20:00μ.μ. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ: https://psychopedia.gr/technikes-anaptyxis-atomikon-ke-kinonikon-dexiotiton-sta-pedia-neo-seminario-1122018/
Αντί, λοιπόν να αναζητάμε μάταια τις αιτίες της συμπεριφοράς ενός παιδιού, θα ήταν καλύτερα ν΄αναρωτηθούμε: “Tι προσπαθεί να μου πει το παιδί μ΄αυτή τη στάση του;”. Μια άλλη ερώτηση που βοηθάει είναι: “Tι όφελος έχει το παιδί μου απ΄αυτή τη συμπεριφορά του;”.
Κάθε παιδί προσπαθεί αρχικά να συμπεριφέρεται ανάλογα με την περίσταση. Όταν όμως, κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του δεν παίρνει καμία αναγνώριση για τις ικανότητες του, κανένα έπαινο για τις προόδους του και τις διαρκείς προσπάθειες του, όταν δεν έχει την υποστήριξη και την ενθάρρυνση κανενός στις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, τότε ψάχνει-με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους-άλλους τρόπος για να τραβήξει την προσοχή των μεγάλων, των γονιών και των παιδαγωγών: Eνοχλεί, κάνει ζημιές ή παριστάνει ότι είναι μικρό κι αδύναμο.
Απόσπασμα από το Βιβλίο της Dr. Jan-Uwe Rogge, Ψυχολόγου-Οικογενειακού Συμβούλου “Οι γονείς βάζουν όρια”, 3η έκδοση-Εκδόσεις “Θυμάρι”.
