Της Δέσποινας Χατζηγρηγοριάδου, Ψυχολόγου Α.Π.Θ, ειδίκευση στη Σχολική Ψυχολογία
Η προσκόλληση είναι μία συμπεριφορά που εκδηλώνεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου και παραμένει για όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να εκδηλώνουν αυτή τη συγκεκριμένη συμπεριφορά σε στιγμές κυρίως δύσκολες, κατά τις οποίες αναζητάμε τη βοήθεια και την προσέγγιση ενός άλλου οικείου μας προσώπου. Η επιλογή του προσώπου γίνεται με βάση την εμπιστοσύνη που του έχουμε και αν το πρόσωπο αυτό είναι ικανό να μας προστατέψει.
Για παράδειγμα, το βρέφος εάν βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση (κατά τους πρώτους μήνες οι δυσκολίες αφορούν την πείνα, τη δίψα, τη νύστα ή την αδιαθεσία) τότε το παιδί ανακαλεί αυτόματα το πρόσωπο φροντίδας, δηλαδή τη μητέρα. Προκειμένου το βρέφος να γίνει αντιληπτό και να μεταδώσει την δύσκολη κατάσταση την οποία βιώνει, χρησιμοποιεί το κλάμα. Έτσι το πρόσωπο φροντίδας ερχόμενο κοντά στο παιδί, κατευνάζει οποιαδήποτε δυσκολία. Ωστόσο, η ενεργοποίηση της συμπεριφοράς προσκόλλησης γίνεται πιο έντονη όταν η μητέρα απομακρύνεται ή απουσιάζει.
Σε μια προσπάθεια ισορρόπησης της καθημερινής ζωής με ένα βρέφος αλλά και με μεγαλύτερα παιδιά, κυρίως προσχολικής ηλικίας, χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο σταθερότητας. Σύμφωνα με το πλαίσιο αυτό, η καθημερινότητα είναι καλό να περιλαμβάνει ένα σταθερό πρόγραμμα του προσώπου φροντίδας και του παιδιού. Οι γονείς είναι καλό να θέσουν σταθερά όρια μέσα στα οποία θα δραστηριοποιούνται μαζί με το παιδί. Για παράδειγμα, είναι ωφέλιμο να οριστούν συγκεκριμένες ώρες γευμάτων, παιχνιδιού και ύπνου. Η σταθερή και σε διάρκεια χρόνου εφαρμογή του προγράμματος αυτού θα επιτρέψει το παιδί να λειτουργεί πιο ήρεμα, καθώς θα γνωρίζει πότε θα φάει, πότε θα παίξει και πότε θα κοιμηθεί. Παρόλα αυτά, είναι πιθανό κάποιες στιγμές αυτό να μην είναι εφικτό να γίνει (να λειτουργήσει δηλαδή το παιδί με βάση το καθορισμένο πρόγραμμα) αλλά καλό θα ήταν με την πρώτη ευκαιρία οι γονείς να το ακολουθήσουν, προκειμένου το παιδί να μη συνηθίσει τη νέα κατάσταση που αποτέλεσε εξαίρεση (για παράδειγμα, την παραμονή σε σπίτι φίλων για παιχνίδι λόγω γενεθλίων).
Το παιδί χρειάζεται να μάθει ότι το πρόσωπο φροντίδας θα βρίσκεται δίπλα του σε μια δύσκολη στιγμή που θα το χρειάζεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πορεύεται συνεχώς και αδιαλείπτως με την παρουσία του προσώπου αυτού. Είναι χρήσιμο τα παιδιά να περνούν χρόνο μόνα τους, στο δωμάτιό τους με τα παιχνίδια τους χωρίς να έχουν την οπτική επαφή κάποιου προσώπου (εάν το επιτρέπει η ηλικία). Μόνο έτσι, θα διαμορφώσουν σταδιακά μια ανεξάρτητη προσωπικότητα που δεν θα προσκολλάται σε πρόσωπα φροντίδας αλλά θα βασίζεται στις δικές της δυνάμεις.
Eνημερωθείτε για το ΝΕΟ Εκπαιδευτικό Σεμινάριο από το Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Psychopedia με θέμα: “Θεραπείες μέσω Τέχνης-Εφαρμοσμένες Τεχνικές & Εξοικείωση”. Κυριακή 22 Απριλίου 2018 – Ώρα: 12.00-15.00. Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να κάνετε κλικ στην παρακάτω εικόνα:
22/4/2018 Nέο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο: “Θεραπείες μέσω Τέχνης-Εφαρμοσμένες Τεχνικές & Εξοικείωση”
Σύντομο Βιογραφικό της Δέσποινας Χατζηγρηγοριάδου
Η Δέσποινα Χατζηγρηγοριάδου σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Απέκτησε κλινική εμπειρία στο Κέντρο Ψυχικής Υγείας Κατερίνης, συμπεριλαμβανομένου του Ιατροπαιδαγωγικού τμήματος και στο Ψυχιατρικό τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Κατερίνης (Κλινική Οξέων Ψυχιατρικών Περιστατικών του πρώην Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Πέτρας Ολύμπου). Διετέλεσε εκπαιδεύτρια στο Δημόσιο ΙΕΚ Κατερίνης και στο Επιμορφωτικό πρόγραμμα «ΣΧΟΛΕΣ ΓΟΝΕΩΝ» του Ε.Π. «Εκπαίδευση και Διά Βίου Μάθηση». Παρείχε ψυχολογικές και συμβουλευτικές υπηρεσίες στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο ΠΛΑΤΩΝ και στο ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής Κατερίνης. ” Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών «Συναισθηματικές Δυναμικές στην Εκπαίδευση» του Ιταλικού Πανεπιστημίου TOR VERGATA.”
