Tης Ειρήνης Μπελεγρή, Ψυχολόγου Παντείου Πανεπιστημίου με ειδίκευση στην Υπαρξιακή Συστημική Ψυχοθεραπεία

Λένε πως η κρίση παρατείνει την ανεξαρτητοποίηση των νέων και την απομάκρυνσή τους από την πατρική εστία . “Θέλω να φύγουν τα παιδιά μου από το σπίτι. Το αγόρι μου έχει φτάσει 35 ετών πλέον …” , μου λέει στην αίθουσα θεραπείας μια μητέρα. “Υπέροχο αυτό που θέλετε” , της απαντώ , “ελάτε να δούμε πόσο τον αφήνετε”, συνεχίζω.

Πέρα από την αδιαμφισβήτητη οικονομική κρίση, αλήθεια πόσο αφήνουμε τα παιδιά μας να φύγουν, να πετάξουν, να δοκιμαστούν, να τσαλακωθούν, να πέσουν για να ξανασηκωθούν; Έχουμε άνευ όρων αγάπη , αδιαπραγμάτευτη, ή ενοχοποιούμε και απειλούμε εάν διαλέξουν να διαφοροποιηθούν και να μας αφήσουν ; Πόσο τους κοστίζει η επιλογή του δικού τους δρόμου;

Κενές συζυγικές σχέσεις , παράπονα και συγκρούσεις μεταξύ συντρόφων , ανεκπλήρωτα όνειρα , η γονεϊκή υπερπροσφορά ως σκοπός ζωής , εμπλεγμένοι , μη ξεκάθαροι ρόλοι. Πολλά ακόμα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε στην παραπάνω λίστα για να προσδιορίσουμε τους παράγοντες για τους οποίους πολλοί νέοι δεν φεύγουν ποτέ από την φωλιά. Η κάλυψη και της παραμικρής ανάγκης από τους γονείς (ως λόγος ύπαρξης ) , τους συμπληρώνει μεν τα κενά, αλλά οδηγεί σε παιδιά ακρωτηριασμένα. Που αρκούνται και βολεύονται στο έτοιμο αλλά τόσο λίγο. Τους στερεί την χαρά του μόχθου  , την υπευθυνότητα και τον παλμό της ζωής.  Στον αντίποδα κάνει γονείς επιφανειακά μόνο ικανοποιημένους . Στο βάθος, το βάρος και το κόστος για την δική τους ζωή είναι ανυπολόγιστο. Και τελικά τα θύματα πολλά.

Η πράξη και η καθημερινότητα μας κάνει να αναθεωρούμε την θεωρία περί οιδιπόδειου συμπλέγματος. Παιδιά κολλημένα στους γονείς ή γονείς κολλημένοι στα παιδιά τους;

Η φωλιά οφείλει κάποια στιγμή να μείνει άδεια, γιατί τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον εαυτό τους και στην ζωή την ίδια.

Σύντομο Βιογραφικό Ειρήνης Μπελεγρή

Η Ειρήνη Μπελεγρή σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και έκανε την πρακτική της άσκηση στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του Δαφνίου . Έκτοτε έχει προσφέρει τις εργασίες της σε διάφορα πλαίσια , όπως το Κέντρο Ζωής , το ΚΕΘΕΑ , το Κοινοτικό Κέντρο Ψυχικής Υγείας Παγκρατίου , το Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο , το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αττικόν .

Έχει ειδικευτεί στην Υπαρξιακή Συστημική Ψυχοθεραπεία στο Ινστιτούτο Αντίστιξη . Εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχοθεραπεύτρια πραγματοποιώντας ατομικές , οικογενειακές θεραπείες και θεραπείες ζεύγους . Κεντρικός άξονας της θεραπευτικής της δουλειάς είναι , με σεβασμό στην μοναδικότητα του καθενός , η ανάδειξη του ανθρώπου πέρα από τις δυσλειτουργίες , η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και η επίτευξη λειτουργικών σχέσεων.