Της Ειρήνης Λαγουβάρδου, Ψυχολόγου Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών
Οι μαθησιακές δυσκολίες αποτελούν σύνηθες φαινόμενο και περιλαμβάνουν μία ευρεία γκάμα συμπτωμάτων. Οι πιο συνηθισμένες εξ αυτών είναι η δυσλεξία, η δυσορθογραφία, η διάσπαση της προσοχής και η υπερκινητικότητα και άλλες.
Σε αντίθεση με την εσφαλμένη άποψη μίας μεγάλης μερίδας του κόσμου, τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες έχουν δείκτη νοημοσύνης μέσου όρου και υψηλότερο του μέσου όρου, διότι οι μαθησιακές δυσκολίες δε συσχετίζονται με το δείκτη ευφυΐας του παιδιού.
Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο θα αντιληφθεί και θα επεξεργαστεί μία πληροφορία ένα παιδί το οποίο έχει διαγνωσθεί με κάποια μαθησιακή δυσκολία, διαφέρει εν συγκρίσει με τα υπόλοιπα παιδιά και τους ενήλικες.
Εάν πχ. ένα παιδί παρουσιάζει μαθησιακό πρόβλημα στην ανάγνωση, θα διαπιστώσει κανείς ότι ο ρυθμός ανάγνωσης είναι βραδύτερος ή ότι χρησιμοποιεί το δάχτυλό του, για να βλέπει σε ποιο σημείο είναι κτλ. Εάν πάσχει από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητα, δε θα δύναται να συγκεντρωθεί εύκολα, προκειμένου να ολοκληρώσει μία εργασία κτλ.
Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει αρκετά συμπτώματα ανάλογα με το είδος της μαθησιακής δυσκολίας του παιδιού και, γι’ αυτό, κρίνεται απαραίτητη η έγκαιρη παρέμβαση του ειδικού θεραπευτή.
Βασικό ζητούμενο, βεβαίως, είναι η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ αυτών των παιδιών και από τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και το σχολικό περίγυρο, μια και ο τελευταίος περιλαμβάνει τον πρώτο στενό, κοινωνικό-φιλικό κύκλο κάθε παιδιού και συμβάλλει τα μέγιστα στη διαδικασία κοινωνικοποίησής του.
Ο αναίτιος αποκλεισμός και η μη αποδοχή των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες, κυρίως από τους συνομηλίκους τους, αποτελούν τροχοπέδη στην εξελικτική τους πορεία.
Είναι απαραίτητο μετά την επίτευξη του πρώτου στόχου, δηλαδή την έγκαιρη και ακριβή διάγνωση από ειδικό θεραπευτή (ο οποίος θα υποδείξει και μία εξατομικευμένη προσέγγιση), το παιδί το οποίο αντιμετωπίζει μαθησιακή δυσκολία χρειάζεται να είναι πάνω από όλα αποδεκτό και να μην περιθωριοποιείται.
Εάν ένα παιδί διαγνωσθεί με κάποια μαθησιακή δυσκολία δε θα πρέπει πχ. να υποχρεώνεται να καθίσει στο τελευταίο θρανίο, αλλά αντιθέτως, είναι ωφελιμότερο να καθίσει κοντά σε μαθητές οι οποίοι θεωρούνται καλοί.
Αντιστοίχως, είναι σκόπιμο να ενθαρρύνεται η συνεργασία με τους συμμαθητές του, να δέχεται επιβράβευση για κάθε προσπάθειά του, να ωθείται και σε εξωσχολικές δραστηριότητες (πχ. μουσική, αθλητισμός κτλ), να του δίνεται η ευκαιρία της πρωτοβουλίας και της ανάληψης υπευθυνοτήτων εντός και εκτός της σχολικής αίθουσας και, κυρίως να μη φορτώνεται το βάρος των προσδοκιών των ενηλίκων και την απόρριψη των συνομηλίκων.
Ενημερωθείτε για το ΝΕΟ Εκπαιδευτικό Σεμινάριο από το Κέντρο Δια Βίου Μάθησης Psychopedia με θέμα: “Πως θέτουμε τους κανόνες – Όρια στην τάξη ή την ομάδα – Θετικά και αρνητικά της τιμωρίας” που θα διεξαχθεί το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018 – Ώρα: 12:00μ.μ.-15:00μ.μ. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ: https://psychopedia.gr/pos-thetoume-tous-kanones-oria-stin-taxi-tin-omada-ekpedeftiko-seminario-2982018/
Βεβαίως, η επίτευξη όλων των παραπάνω μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο, όταν υπάρχει ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΟΝΕΩΝ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ.
Εν κατακλείδι ας θυμόμαστε αυτό: Τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουμε δεν πρέπει να περιορίζονται από τα στερεότυπα της εκάστοτε κοινωνίας, διότι δεν προορίζονται να ανταποκριθούν στις δικές μας απαιτήσεις και επιθυμίες.
Στα παιδιά τα οποία μεγαλώνουμε οφείλουμε να διδάσκουμε την αλληλεγγύη, την αποδοχή και, εν τέλει, την αγάπη προς τον εαυτό και τον άλλο.
Τα παιδιά τα οποία μεγαλώνουμε είναι όλα «μικρά φυλλαράκια του ίδιου δέντρου» και, γι’ αυτό, δύνανται να κάνουν το ίδιο μακρινό ταξίδι.
Εάν σε αυτά τα φυλλαράκια δώσουμε εμπιστοσύνη, ώθηση και εφόδια, για να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους, θα μπορέσουν να χαράξουν τη δική τους σημαντική πορεία.
Αντιθέτως, εάν λειτουργήσουμε υπερπροστατευτικά και τους δημιουργήσουμε συναισθήματα αυτό-λύπησης, θα εμποδίσουμε εμείς οι ίδιοι την εξελικτική πορεία τους.
