Μια πρωτοποριακή μελέτη που διεξήχθη από ερευνητές από το King’s College του Λονδίνου και το Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης εμβαθύνει στο περίπλοκο ερώτημα του πώς να θεραπεύονται καλύτερα τα θύματα κακοποίησης παιδιών. Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο JAMA Psychiatry, εστιάζει στην ανάκληση μνήμης ενηλίκων που υπέστησαν κακομεταχείριση στην παιδική ηλικία και διερευνά τις επακόλουθες ψυχολογικές επιπτώσεις. Κατά τη διάρκεια 15 ετών, οι ερευνητές πήραν συνεντεύξεις από μια ομάδα 1.196 Αμερικανών ενηλίκων σχετικά με τα επίπεδα άγχους και κατάθλιψής τους.
Εν αγνοία των συμμετεχόντων, 665 άτομα επιλέχθηκαν με βάση δικαστικά αρχεία που υποδεικνύουν περιστατικά παιδικής κακοποίησης, όπως σωματική κακοποίηση, σεξουαλική κακοποίηση ή παραμέληση πριν από την ηλικία των 12 ετών. Αυτό που προέκυψε ως σημαντικό εύρημα ήταν ότι δεν το ανέφεραν όλοι οι συμμετέχοντες που είχαν βιώσει κακοποίηση κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων. Αυτή η διάκριση αποδείχθηκε καθοριστική για την κατανόηση του ψυχολογικού αντίκτυπου της παιδικής κακομεταχείρισης. Η μελέτη αποκάλυψε ότι οι 492 ενήλικες που ήταν θύματα κακοποίησης παιδιών, υποστηριζόμενοι από δικαστικά αρχεία, εμφάνισαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης και άγχους σε σύγκριση με μια ομάδα ελέγχου χωρίς τεκμηριωμένο ιστορικό κακοποίησης.
Η ανάλυση του 2019 του Dr Danese σε 16 μελέτες σχετικά με την παιδική κακοποίηση αποκάλυψε μια περίπλοκη σχέση μεταξύ της ανάκλησης παιδικών αναμνήσεων και της κακοποίησης. Διαπίστωσε ότι το 52% των ατόμων με αποδεδειγμένη παιδική κακοποίηση δεν την ανέφεραν κατά τη διάρκεια συνεντεύξεων και το 56% όσων υπέστησαν κακομεταχείριση στην παιδική ηλικία δεν είχαν επίσημο αρχείο για αυτήν. Παράγοντες όπως οι περιορισμοί στις μετρήσεις και η επίδραση των επιπέδων άγχους και κατάθλιψης συμβάλλουν σε αυτή τη διαφορά. Αν και πρέπει να δίνεται προσοχή στην ερμηνεία αυτών των ευρημάτων, ο Dr. Danese τόνισε τη σημασία των ενηλίκων με τεκμηριωμένο ιστορικό κακοποίησης που δεν το ανέφεραν λόγω κενών παιδικών αναμνήσεων, διαφορετικών ερμηνειών ή επιλογής να μην αποκαλύψουν αυτές τις αναμνήσεις. Παραδόξως, αυτά τα άτομα φάνηκαν να έχουν καλύτερη ψυχική υγεία με την πάροδο του χρόνου, υποδηλώνοντας ότι το νόημα που δίνεται στις εμπειρίες παίζει καθοριστικό ρόλο.
Οι επιπτώσεις της μελέτης αμφισβητούν τις επικρατούσες θεραπευτικές προσεγγίσεις για την αξιοπιστία των αναμνήσεων της παιδικής κακοποίησης που μπορούν να ανακουφίσουν την κατάθλιψη και το άγχος. Ο Dr Danese προειδοποιεί να μην ερμηνεύονται τα αποτελέσματα ως επιδοκιμασία της αποφυγής δυσάρεστων παιδικών αναμνήσεων, καθώς αυτό μπορεί να εντείνει τη μακροπρόθεσμη επίδρασή τους.
Αντίθετα, υποστηρίζει θεραπείες που στοχεύουν στην «αναδιοργάνωση» και τον μετριασμό των αναμνήσεων, επιτρέποντας στα άτομα να αισθάνονται περισσότερο έλεγχο και να μειώνουν τον αντιληπτό φόβο που σχετίζεται με οδυνηρές αναμνήσεις. Ο David Finkelhor, διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου Crimes Against Children στο Πανεπιστήμιο του New Hampshire, πρότεινε ότι η πρώιμη κακοποίηση μπορεί να εκδηλωθεί ως δυσκολία στην συναισθηματική ρύθμιση, αισθήματα αναξιότητας ή, στην περίπτωση θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης, παρόρμηση για παροχή σεξουαλικής ικανοποίησης σε άλλους.
Η ψυχολόγος Elizabeth Loftus, γνωστή για την ενασχόληση της σε έρευνες σχετικά με τις αναμνήσεις κακοποίησης, υπογραμμίζει την ανάγκη νέων ιδεών που θα αφορούν στον αντίκτυπο της ανάκλησης μνήμης στην ευημερία των επιζώντων παιδικής κακοποίησης, δίνοντας έμφαση στην ερμηνεία και την αξιοπιστία των αναμνήσεων της παιδικής κακοποίησης σε θεραπευτικές προσεγγίσεις. Η περαιτέρω έρευνα είναι ζωτικής σημασίας για τη βελτίωση των στρατηγικών και την υποστήριξη των θυμάτων παιδικής κακοποίησης που επηρεάστηκαν από την παιδική κακοποίηση.
Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/
Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/
Πηγή: https://mind.help/
