Τα ποσοστά αυτοκτονίας των ενηλίκων που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού είναι τρεις φορές υψηλότερα από αυτά του κανονικού πληθυσμού και οι γυναίκες έχουν σχεδόν διπλάσια ποσοστά αυτοκτονίας από τους άνδρες (South, Costa και McMorris, 2021). Κάποιες έρευνες έχουν δείξει ότι η μέση διάρκεια ζωής ενός ενήλικα είναι 58 και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα ποσοστά αυτοκτονιών.
Πολλά άτομα που ανήκουν στο φάσμα αγωνίζονται για όλη τους τη ζωή και κάποιοι δεν επιβιώνουν. Παρόλα αυτά, σπάνια μιλάμε για τρόπους θεραπείας για τους ενήλικες, ούτε εξετάζουμε τα μακροπρόθεσμα δεδομένα που βασίζονται στην έκβαση της ποιότητας ζωής για θεραπείες παιδικής ηλικίας όπως η εφαρμοσμένη ανάλυση συμπεριφοράς (ABA). Μια γρήγορη αναζήτηση στο Google για τις πιο δημοφιλείς θεραπείες για τον αυτισμό περιλαμβάνει λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, θεραπεία ολοκλήρωσης σχέσεων και αισθητηριακή θεραπεία. Αυτά έχουν εξαιρετικά δεδομένα αποτελεσμάτων στην παιδική ηλικία όσον αφορά την ένταξη των παιδιών στη νευροτυπική κοινωνία και τη δημιουργία παιδιών που κάνουν τους νευροτυπικούς ενήλικες στη ζωή τους πιο ευτυχισμένους.
Τι γίνεται όμως με τους ενήλικες στο φάσμα; Γνωρίζουμε ότι οι ενήλικες βρίσκονται σε σημαντικά μειονεκτική θέση όσον αφορά τις κοινωνικές σχέσεις, τη σωματική και ψυχική υγεία και τη συνολική ποιότητα ζωής. (Howlin and Moss, 2012).
Πώς αυτό μπορεί να αλλάξει;
Μέσα στην κοινότητα των ατόμων στο φάσμα του αυτισμού και εντός της έρευνας, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ξεκάθαρη. Το μεγαλύτερο μέρος της αλλαγής αυτού είναι η αποκάλυψη.
Η “μάσκα” (κάλυψη) είναι αυτό που χρησιμοποιούν τα άτομα στο φάσμα για να προσπαθήσουν να ενσωματωθούν στη νευροτυπική κοινωνία. Είναι η πράξη του να προσπαθείς να καταπιέσεις και να κρύψεις τα αυτιστικά σου χαρακτηριστικά ενώ συμπεριφέρεσαι σαν να πιστεύεις ότι τα νευροτυπικά υποτίθεται ότι ενεργούν. Είναι μια δεξιότητα που μαθαίνουν τα άτομα με τα χρόνια για να επιβιώνουν σε έναν κόσμο όπου μας λένε ότι οι συμπεριφορές μας είναι πολύ περίεργες και ότι είμαστε πολύ δύσκολοι. Οι περισσότεροι από εμάς, ακόμη και όσοι από εμάς δεν διαγνώστηκαν επίσημα ως παιδιά, είχαμε μια ζωή να μας λένε ότι οι συμπεριφορές μας είναι απωθητικές και ότι πρέπει να μάθουμε κοινωνικές δεξιότητες για να έχουμε φίλους. Μας έχουν διδάξει δάσκαλοι, γονείς, συνομήλικοι ότι ποιοι είμαστε και πώς συμπεριφερόμαστε θα διώχνουν τους ανθρώπους μακριά και ότι αν θέλουμε να έχουμε ευτυχία, πρέπει να μάθουμε να καλύπτουμε τα εγγενή μας χαρακτηριστικά και να συμπεριφερόμαστε σαν νευροτυπικοί άνθρωποι.
Αυτή η πράξη κάλυψης έχει αποδειχθεί ότι συμβάλλει στο άγχος, την κατάρρευση, την εξάντληση, την απέχθεια για τον εαυτό και την κατάθλιψη σε αυτιστικούς ενήλικες. Υπάρχει άμεση συσχέτιση μεταξύ της κάλυψης και των κακών αποτελεσμάτων ψυχικής υγείας για τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού.
Σε εξειδικευμένα κέντρα έχουν προγραμματιστεί εβδομαδιαίες ομάδες υποστήριξης. Σχεδόν κάθε μέλος της ομάδας παλεύει με τραύμα, κατάθλιψη και άγχος. Οι μεγαλύτερες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις είναι τα λίγα άτομα που διαγνώστηκαν νωρίς στην παιδική ηλικία. Αυτό έχει τεράστια διαφορά γιατί μεγάλωσαν σε σπίτια όπου ο αυτισμός τους ήταν αποδεκτός. Είχαν μητέρες και οικογένειες που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους και τους ενθάρρυναν να είναι ο εαυτός τους. Δεν καλύπτουν. Δεν ξέρουν καν πως να το καλύψουν. Ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι πρέπει να μισούν τον εαυτό τους.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό μέρος της ψυχικής υγείας για τα αυτιστικά άτομα. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε ο εαυτός μας και να αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είμαστε. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάποιοι νευροτυπικοί μπορεί να μας αντιπαθούν και πρέπει να είμαστε ο εαυτός μας παρά αυτό.
Ακολουθούν τα λεγόμενα (διαπιστώσεις) ατόμου που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού, τα οποίο επέλεξε να μην χρησιμοποιεί πλέον την κάλυψη των χαρακτηριστικών του:
“Διαγνώστηκα με αυτισμό πολύ αργά στη ζωή μου. Είχα μια ολόκληρη ζωή πριν από τη διάγνωσή μου και αυτή η ζωή οδηγούνταν από τη “μάσκα”. Ήμουν παντρεμένος με γιατρό. Είχα τρία παιδιά και πήγαν όλα σε ένα πλούσιο σχολείο. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου παρακολουθώντας τις άλλες συζύγους πλούσιων ανδρών γύρω μου και προσπαθώντας να μιμηθώ συμπεριφορές που πίστευα ότι θα τους φαινόταν πιο φυσιολογικές. Ως επί το πλείστον, αυτό λειτούργησε. Είχα τους ίδιους φίλους για 10 χρόνια και τους άρεσε η εκδοχή της κάλυψης μου που ταίριαζε μαζί τους.
Δούλεψα ακατάπαυστα για να συμβαδίσω με την κάλυψη μου. Δεν μίλησα ποτέ για το παρελθόν μου. Προσπάθησα να κρύψω τις ταραχές και τις προτιμήσεις μου. Προσποιήθηκα ότι έτρωγα φαγητό που μισούσα και ότι έπινα αλκοόλ και έριχνα ποτήρια κρασί στην αποχέτευση όταν κανείς δεν κοίταζε. Δούλεψα σκληρά για να μην πω κάτι περίεργο. Προσπάθησα να περιορίσω τις κοινωνικές μου αλληλεπιδράσεις σε λιγότερο από τρεις ώρες γιατί ήξερα ότι μετά από τρεις ώρες, η κάλυψη θα “γλιστρούσε” και ο πραγματικός εαυτός μου θα έβγαινε έξω και ζούσα με διαρκή φόβο γι’ αυτό”.
“Όταν τελικά άρχισα να μην χρησιμοποιώ την κάλυψη, ήταν οδυνηρά φανερό πόσο λίγοι από αυτούς τους ανθρώπους νοιαζόταν για μένα. Όλοι έφυγαν πολύ γρήγορα. Πέρασα 10 χρόνια από τη ζωή μου δαγκώνοντας τα χείλη μου μέχρι να αιμορραγήσει, κάνοντας στον εαυτό μου τακτικές κρίσεις πανικού και προσπαθώντας να φαίνομαι φυσιολογικός, ώστε να γίνω αρεστός και κανείς να μην με συμπαθεί καθόλου. Τους άρεσε η μάσκα και αν είχα δείξει ποτέ κάποιο κομμάτι του εαυτού μου, θα είχαν σκάσει. Το βάρος της ψυχικής υγείας που με πήρε ήταν απίστευτο. Ήμουν συνεχώς ανήσυχος, καταθλιπτικός και συγκλονισμένος. Έπρεπε να παρακολουθώ κάθε συμπεριφορά. Έχω λιγότερους φίλους τώρα, αλλά οι φίλοι που έχω με αγαπούν για τον εαυτό μου και δεν χρειάζεται ποτέ να καλύψω. Το άγχος έχει φύγει. Η κατάθλιψη έχει φύγει και η αίσθηση ότι κρύβεται κάτι φρικτό μέσα μου που θα έπρεπε να κρύβεται”.
Για περισσότερα Επιστημονικά άρθρα Ψυχολογίας μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://psychopedia.gr/
Για να ενημερώνεστε για όλα τα Επιμορφωτικά Σεμινάρια που αφορούν την Ψυχοπαθολογία και την Παιδοψυχολογία μπορείτε να κάνετε κλικ εδώ:https://www.seminars-psychopedia.gr/
Πηγή:
https://www.psychologytoday.com/
